ഓർമ്മകൾ പൂക്കുന്ന താഴ്വര [വെടിക്കെട്ട്‌]

‘പിരിഞ്ഞേ തീരു.. എപ്പോഴാണെന്നു അറിയില്ല… കഴിയുമെങ്കിൽ ഏറ്റവും വേഗമാവട്ടെ എന്ന് എനിക്കിപ്പോ തോന്നുന്നു..
ഇനിയും നിനക്കോർമ്മകൾ സമ്മാനിച്ച് കൂടുതൽ വേദനിപ്പിക്കാൻ എനിക്ക് വയ്യ..’

ആകാശം അന്നേരം കറുത്തു വന്നിരുന്നു..
മഴയുടെ ചെറിയ മിന്നലാട്ടം പോലെ
താൻ അവൾക്ക് ആറ്റുവഞ്ചികൾ പറിച്ച് കൊടുത്തു.. അത് അവളുടെ കൈകളാൽ പുണർന്നു നിൽക്കുന്നേരം അറിയാതെ കയ്യിലെ ക്യാമറയിൽ അവളുടെ ഒരു പടം പകർത്തി.. ജീവിതത്തിൽ ഇനി ഒരിക്കലും മറക്കരുതേ എന്ന് സ്വയം പ്രാർഥിച്ചിരുന്ന ആ നിമിഷത്തെ താൻ അന്ന് ക്യാമറയിലാക്കി..

ഓർമ്മകൾ നിറം പടർന്ന വെറും ഒരു കടലാസ് കഷ്ണം മാത്രമായി ഒതുങ്ങിപ്പോവുകയാണെന്ന് എന്നെപ്പോലെ അവളും തിരിച്ചറിഞ്ഞു കാണണം..

പിന്നെയും മഴക്കാറുള്ള ദിവസങ്ങൾ ജീവിതത്തിലേക്കു കടന്നു വന്നു..
കാൻസർ സെന്ററിലെ ട്രീട്മെന്റിനും വലിയ ഫലമുണ്ടായില്ല..

മഴക്കാറു നിറഞ്ഞ ഒരു ദിവസം ഓർമ്മകൾ മാത്രം ബാക്കിയാക്കി അവൾ മനസ്സിനുള്ളിലെവിടെയോ ഒരു മഴത്തുള്ളിയായി..

പരിഭവങ്ങളില്ലാതെ പ്രണയം മാത്രം സമ്മാനിച്ച അവൾ ഇരുട്ടിലെവിടെയോ മാഞ്ഞു പോയി..

ഇന്നും ഈ ട്രെയിനിൽ ചെന്നൈയിലേക്ക് യാത്ര തിരിക്കുമ്പോൾ താൻ തേടുന്ന ആ സാമീപ്യം മറ്റാരുടേതുമല്ല.. തന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒന്നും പറയാതെ ഒരു സന്ധ്യക്ക് കടന്നു വന്നു മറ്റൊരു സന്ധ്യക്ക് വിടപറയാതെ കടന്നു പോയ തന്റെ രേണുവിനെത്തന്നെയാണ്..

*********
ട്രെയിനിന്റെ ഗതിവേഗം കൂടി.. ഒടുവിൽ ചെന്നൈ സ്റ്റേഷനിൽ അതൊരു കിതപ്പോടെ നിന്നു.. ഓർമ്മകൾക്കും പ്രണയത്തിനുമിടയിൽ മറ്റൊരു ട്രെയിൻ യാത്ര കൂടി കഴിഞ്ഞു അയാൾ പുറത്തിറങ്ങി..
അന്നേരം നേരത്തെ കണ്ട ആ ആണ്കുട്ടിയും പെങ്കുട്ടിയും പരസ്പരം കൈകൾ കൊടുത്ത് പിരിയുന്നതായാൽ കണ്ടു..

പ്രണയം വീണ്ടും തുടരുകയാണെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി.. തന്റെ പ്രണയം തനിക്ക് നഷ്ടമല്ല സമ്മാനിച്ചത്, മറിച്ച് ഒരിക്കലും മറക്കാനാവാത്ത ഓർമ്മകൾ മാത്രമാണ്.. അവയോരിക്കലും തന്റെ നഷ്ടമായും തോന്നുന്നില്ല..

ചെന്നൈയിലെ വഴിത്തരകളിൽ പിന്നെയും അയാൾ രേണുവിനെ തിരഞ്ഞു.. പിന്നെ തന്റെ മൊബൈൽ ഫോണിൽ പഴയ അവളുടെ ആ പടം ഒന്നുകൂടി നോക്കി.ആറ്റുവഞ്ചികളെന്തി പാടാവരമ്പിൽ നിൽക്കുന്ന അവൾ..
അവൾ എന്ന സ്വപ്നം..
അവൾ എന്ന പ്രണയം..
അവൾ എന്ന ഓർമ്മ..
ഓർമ്മകളുടെ താഴ്വരകളിൽ പൂത്തുലഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഓരോർമ്മയായി തന്റെ രേണു..