Posted by
രാത്രി വളരെ വൈകിയാണ് ഞാൻ ഉറങ്ങിയത്.
എങ്ങനെ ഉറങ്ങാൻ പറ്റും.
രാധികയെ കണ്ടുമുട്ടിയ നാൾമുതൽ ഇന്ന് വരെയുള്ള എല്ലാ കാര്യങ്ങളുമോർത്ത് ഞാൻ കിടന്നു.
അന്ന്, മഞ്ഞുപെയ്യുന്ന ഒരു പ്രഭാതം.
ഭോപ്പാലിലെ ഭാരത് ഭവൻ.
ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും മികച്ച ട്രൈബൽ കലാ കരകൗശല ശേഖരം കൊണ്ട് സമ്പന്നമായ സ്ഥാപനമാണ് ഭാരത് ഭവൻ.
അതി മനോഹരമായ ഒരു ശിലായുഗ ചിത്രം കണ്ടുകൊണ്ട് നിൽക്കെയാണ് തൊട്ടുമുമ്പിലൂടെ മനസ്സ് കുളിർക്കുന്ന കൊളോണിന്റെ സുഗന്ധം നാസാരന്ധ്രങ്ങളിലൂടെ ആത്മാവിലെത്തിയത്.
നോക്കുമ്പോൾ ഉള്ളൊന്നുലഞ്ഞു പോയി.
അതിമനോഹരിയായ ഒരു യുവതി.
ഇരുപത്തി രണ്ട് – ഇരുപത്തി മൂന്ന് വയസ്സ് തോന്നിക്കും പരമാവധി.
പിന്നെ പ്രസിദ്ധമായ ആ മ്യൂസിയത്തിലെ ഒരു കലാസാമഗ്രിപോലും ഭംഗിയുള്ളതായി തോന്നിയില്ല. അവളെ അവളറിയാതെ പിൻതുടരുകയായിരുന്നു. മ്യൂസിയത്തിലെ ഓരോ മുറിയിലും. ഇടനാഴികകളിലും. ഹാളുകളിലും. ചിലപ്പോൾ തൊട്ടടുത്ത് നിന്ന്, ചിലപ്പോൾ ദൂരെ മാറിനിന്ന്. അഴകിന്റെ ഒരു വെൺശിൽപ്പമാണ് അവളെന്ന് തോന്നിച്ചു.
പനിനീർപ്പൂവിന്റെ പരിമളമുള്ള അഴകിന്റെ സ്ത്രീരൂപം. അവളുടെ ചുണ്ടുകളും കാന്തിക പ്രഭയിറ്റുന്ന നീൾമിഴികളും രക്തത്തിൽ നിന്നൊഴിയാതെ നിന്നു.
അവൾ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ഒരു ചോക്കലേറ്റ് നിറമുള്ള കാറിൽ അപ്പർ ലേക്കിലേക്ക് പോയപ്പോൾ ഞാൻ ഓട്ടോറിക്ഷയിൽ അവളെ പിന്തുടർന്നു.
അപ്പർ ലേക്കിലെത്തികഴിഞ്ഞപ്പോൾ കാർ കണ്ടെങ്കിലും അവളെ ഒരിടത്തും കാണാനായില്ല.
അവളോടൊപ്പം വന്ന കൂട്ടുകാരെയും.
എവിടെപ്പോയി?
വിഷണ്ണനായി സ്വയം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കണ്ണുകൾ മാറ്റി എതിര്ദിശയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞപ്പോൾ ഞെട്ടിപ്പോയി.
തൊട്ടുമുമ്പിൽ അവൾ!
“കോൻ ഹോ തും?”
എന്തൊരു ഭംഗിയുള്ള ശബ്ദം! പക്ഷെ നിറയെ ദേഷ്യത്തിന്റെ ചൂടാണ്.
ദൈവമേ ഹിന്ദിയാണ്! ഞാനാണെങ്കിൽ ഭോപ്പാലിൽ “ഭെൽ” സംഘടിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ട്രെയിനിങ് ക്യാംപിൽ പങ്കെടുക്കാൻ എത്തിയതാണ്. ഹിന്ദിയിലുള്ള എന്റെ പരിജ്ഞാനം “ദേഖോ” = നോക്കൂ എന്നതിനപ്പുറത്തേക്ക് പോയിട്ടില്ല.
“എഞ്ചിനീയർ ..ട്രെയിനിങ്…!”
അവളുടെ സൗന്ദര്യത്തിൽ പരിസരം മറന്നു പോയതിനാൽ സ്വരം വിക്കിപ്പോയത് ഞാനറിഞ്ഞില്ല.
“ഹൂ ആർ യൂ?”
ഞാൻ എന്റെ പേര് പറഞ്ഞു. ഭോപ്പാലിലേക്ക് വന്നതിന്റെ ഉദ്ദേശം, ഹിന്ദി അറിയില്ല എന്നതും.
“മലയാളിയാണ് അപ്പോൾ അല്ലെ?”