ടോമിയുടെ മമ്മി കത്രീന 1 [Smitha]

കാരണം തന്റെ കൂട്ടുകാർക്ക് ഇപ്പോൾ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു ശുഷ്‌ക്കാന്തിയാണ്.
വീട്ടിലേക്ക് വരാൻ.
അടുക്കളയിൽ ഒക്കെ പോയി “ആന്റീ എന്തേലും ഹെൽപ്പ് വേണോ?” എന്നൊക്കെ മിഷണറീസ്‌ ഓഫ് ചാരിറ്റിക്ക് പോലുമില്ലാത്ത സഹായ സന്നദ്ധ മനസ്ഥിതി അവതരിപ്പിക്കാൻ.
മമ്മിയോട് വർത്താനം പറഞ്ഞിരിക്കാൻ.
നാവുകൊണ്ടാണ് വർത്തമാനം, ശരിയാണ്.
പക്ഷെ നാവു വാക്കുകളേക്കാൾ കൂടുതൽ വെള്ളമാണ് ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നത്, നാവിനേക്കാൾ തിരക്ക് കണ്ണുകൾക്കായത് കൊണ്ട്.
കാരണം കൂട്ടുകാരുടെ കണ്ണുകൾ പ്ലാനറ്റിൽ നിന്നും പ്ലാനറ്റിലേക്ക് കുതിക്കുന്ന സൂപ്പർ സ്‌പേസ് ഷിപ്പ് പോലെ മമ്മിയുടെ ചക്ക മുലകളിലും വിടർന്നാടുന്ന മുട്ടൻ കുണ്ടികളിലും സദാ നനഞ്ഞിരിക്കുന്നു തടിച്ച അധരത്തിലും കയ്യിറക്കം കുറവുള്ള ഗൗണിലൂടെ കാണാവുന്ന കൊഴുത്ത കൈത്തണ്ടകളിലും, മുട്ടപ്പോവും പൊക്കി കുത്തിവെച്ച ഗൗനിനടിയിലൂടെ കാണാവുന്ന കൊഴുത്തു വെളുത്ത കാലുകളിലുമായിരിക്കും.
“എപ്പം നോക്കിയാലും മൊബൈൽ കാണും കയ്യിൽ!”
ഡൈനിങ് ടേബിളിനടുത്തേക്ക് കസേര നീക്കിയിട്ട് ഇരിക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ കത്രീന ടോമിയോട് പറഞ്ഞു.
“ഓ! പാട്ട് കേൾക്കുവാരുന്നു മമ്മി!”
അസന്തുഷ്ടി ഒളിപ്പിക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമം നടത്തിക്കൊണ്ട് ടോമി പറഞ്ഞു.
“ഉം! പാട്ട്!”
പാത്രത്തിലേക്ക് തേങ്ങാചട്ണി ഒഴിച്ചുകൊടുത്തുകൊണ്ട് കത്രീന പറഞ്ഞു.
“മൊബൈലിക്കോടെ പാട്ട് മാത്രം കേൾക്കുന്ന വാവ! പ്രത്യേകിച്ചും നിന്റെ പ്രായത്തിലെ ആമ്പിള്ളേർ! നിന്റെ മമ്മി പൊട്ടിയായത് കൊണ്ട് എല്ലാം വിശ്വസിച്ചു,”
സത്യത്തിൽ ടോമിക്ക് നിയന്ത്രണാതീതമായ ദേഷ്യം വന്നു.
ഇന്നുവരെ കത്രീനയോട് അവൻ അനുസരണക്കേട് കാണിച്ചിട്ടില്ല.
പഠനത്തിൽ ഉഴപ്പ് കാണിച്ചിട്ടില്ല.
മറ്റു കൂട്ടുകാരെപ്പോലെ വെളിയിൽ അനാവശ്യമായി സമയം ചെലവഴിക്കാറില്ല.
പക്ഷെ മമ്മിക്ക് പരാതിയൊഴിഞ്ഞ നേരവുമുണ്ടായിട്ടില്ല.
ടോമി തിരിച്ചൊന്നും പറയാൻ പോയില്ല. മമ്മിയോട് തർക്കിക്കാൻ നിന്നാൽ ഈ ദിവസം മുഴുവൻ പോക്കാണെന്നു അവനറിയാം.
ടോമി കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി.
എന്തായാലും മമ്മിയുണ്ടാക്കുന്ന ഭക്ഷണത്തിന് വേറെ ആരുണ്ടാക്കുന്നതിനേക്കാളും രുചിയാണ്. ദോശയും ചമ്മന്തിയും ആസ്വദിച്ച് കഴിക്കവേ ടോമി ഓർത്തു. ഏതെങ്കിലും സ്റ്റാർ ഹോട്ടലിൽ ഷെഫ് ആകാനുള്ളത്ര കൈപ്പുണ്യമുണ്ട്.
അപ്പോഴാണ് ടോമിയുടെ മൊബൈൽ ഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയത്. അവൻ ഫോൺ കാതോട് ചേർത്തു. ഉച്ചയ്ക്കത്തേക്ക് വേണ്ടി കറിക്കരിയാൻ തുടങ്ങിയ കത്രീന തിരിഞ്ഞു നോക്കി.