“അത്രേം വേണ്ട മോനേ…ശകലം സുഖം ഒക്കെ കിട്ടീ. എന്നാലും അവളുമായി ഒരു താരതമ്യം വേണ്ട. ഉം നീ പോ. സമയം കളയാതെ. ഇന്നലേം ഞാന്‍ കണ്ടെടാ. ഈ പോക്ക് പോയാല്‍ ആ കുട്ടി റിഹാബലിടേഷന്‍ സെന്‍റ്ററില്‍പ്പോലും ശരിയാകില്ല. വാശികാണിക്കട്ടെ…ചീത്ത വിളിക്കട്ടെ…വിട്ടുകൊടുക്കരുത് …ഈ കാമ്പസ്സില്‍ നിനക്കെ അത് പറ്റൂ,”
“നീയൊന്ന് പ്രാര്‍ഥിച്ചേരേ ഷാരോണേ…അവള്‍ എന്നെ വലിച്ചുകീറി തിന്നാതെയിരിക്കാന്‍,”
“നീയൊന്ന് പോടാ, അവളെന്നാ മനുഷ്യരെ കണ്ടിട്ടില്ലേ? അതൊക്കെ ചുമ്മാതെ…നീ ധൈര്യത്തോടെ പോ,”
********************
ഷെല്ലി സാവധാനം മിനിയെ സമീപിച്ചു.
ഷാരോണ്‍ പറഞ്ഞത് വെറുതെയല്ല.
എന്തൊരു മുടിഞ്ഞ സൌന്ദര്യമാണ് ഈ സാധനത്തിന്! അതവള്‍ക്ക് തന്നെ അറിയാം എന്ന്‍ തോന്നുന്നു. അതിന്‍റെ അഹങ്കാരമാണ് വര്‍ത്തമാനത്തിലും നോട്ടത്തിലുമൊക്കെ. കൂട്ടത്തില്‍ ഇട്ടു മൂടാനുള്ളത്ര സമ്പത്തും. പക്ഷെ ഷാരോണും ധനികയല്ലേ? അവള്‍ക്കെങ്ങനെ കിട്ടി മഞ്ഞുതുള്ളി പോലെയുള്ള സ്വഭാവം?
താന്‍ ഇപ്പോള്‍ ഷാരോണിനെക്കുറിച്ചും മിനിയെക്കുറിച്ചും താരതമ്യം ചെയ്യുന്നതെന്താണ്‌? അത് ഇന്നലെ ഹോസ്റ്റലില്‍ ആണ്‍കുട്ടികളുടെയിടയില്‍ താന്‍ കേട്ട സംസാരത്തിലേ വാക്കുകള്‍ ഇപ്പോഴും തന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഉള്ളത് കൊണ്ടാണോ?
ഇന്നലെ രാത്രി പോള്‍ ആണ് തുടക്കമിട്ടത്.
“എന്‍റെ പോന്നോ. ഷാരോണിനെക്കൊണ്ട് പൊറുതി മുട്ടി നിക്കുമ്പം ആണ്ടെ വേറൊരുത്തികൂടി വന്നേക്കുന്നു,”
“നീ മനസ്സിലാകുന്ന പോലെ പറ എന്‍റെ പോളേ,”
മാത്തന്‍ എന്ന്‍ വിളിക്കുന്ന മാത്യു ചോദിച്ചു.
“എടാ ഷാരോണ്‍ ഉള്ളപ്പോള്‍ അവളെ ഓര്‍ത്താല്‍ മതി വാണമടിക്കാന്‍. നടക്കുമ്പം ഇളകുന്ന അവളുടെ ആ മൊലകള്‍. അവള്‍ടെ ചുരിദാറിന്‍റെ അകത്ത്, ബ്രായ്ക്കകത്ത് നല്ല കാട്ടുപള്ളകള്‍ക്കകത്ത് ഞെങ്ങി ഞെരുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മത്തങ്ങകള്‍ പോലെ. അതങ്ങനെ ഭാവനേല്‍ കണ്ട്…”
“നീ തലേം വാലും ഇല്ലാതെ സംസാരിക്കല്ലേ പോളെ. വേറൊരുത്തി ആരാ? സൊയ്‌രക്കേട് എന്നതാ?”
ബിജു തിരക്കി.
ശിശിര പുഷ്പ്പം 3 [ smitha ]
Posted by