“ഈസിന്റ്റ് ഇറ്റ് എ പാര്ട്ട് ഓഫ് ഇന്ത്യാസ് കളക്റ്റീവ് സൂപ്പര്സ്റ്റീഷന്സ്? എ റീച്ച്വല് ലൈക് ഡിസ് ഇന് ദിസ് സെന്ച്ചുറി? ഡസിന്റ്റ് ഇറ്റ് സൌണ്ട് ഫണ്ണി?”
അവരില് ചിലര് പരിഹാസരൂപേണ ചിരിക്കാന് തുടങ്ങി.
എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും തന്റെ മുഖഭാവം മാറ്റാതിരിക്കാന് ലത്തീഫിനായില്ല.
“ഹാഡ് എനി വണ് ഓഫ് യൂ ബീന് ഇന് ദ കൊറോണേഷന് സെറിമണി ഓഫ് കിംഗ് ചാള്സ് ലാസ്റ്റ് ഇയര്?”
അവന് അവരോട് ചോദിച്ചു.
“ഷ്വര്, ഐ ഹാഡ് ബീന് ദേര്,”
അവരില് പലരും പറഞ്ഞു.
“ഹാഡ് എനി വണ് ഓഫ് യൂ ബീന് ഇന് ദ ഫങ്ഷന് ഇന് വിച്ച് ദ ക്രൌണ് പ്രിന്സ് ഓഫ് സൌദിഅറേബ്യ വാസ് ഏലിവേറ്റഡ് ഇന്ടു ദ കിംഗ്?”
“ഷ്വര് . വീ ഹാഡ് ബീന്…ബട്ട് ഹൌ കുഡ് …..”
“ഹാഡ് യൂ ഫെല്റ്റ് ഇറ്റ് വാസ് ദ പാര്ട്ട് ഓഫ് ദെയര് കളക്റ്റീവ് സൂപ്പര്സ്റ്റീഷന്?”
അവര് എന്തോ പറയാന് ശ്രമിച്ചു.
“ഹാഡ് ആസ്റ്റ് ദ സെയിം ക്വസ്റ്റ്യന്സ് റ്റു ദേം?”
അവര് ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല.
“യൂ ഹാഡ്ന്റ്റ് ആന്ഡ് യൂ കുഡ്ന്റ്റ്. യൂ ആര് അഫ്രൈഡ് ഓഫ് ദ ഇന്ടോളറന്സ് ദ പാര്ട്ട് ഓഫ് ദെയര് കള്ച്ചര്. ആന്ഡ് യൂ ആര് എക്സ്പ്ലോയിറ്റിംഗ് ദ ബിഗ് ടോളറന്സ് വീ ഹാവ് ഇന് ദിസ് കണ്ട്രി…”
അവര്ക്ക് തിരിച്ച് ഒന്നും പറയാന് കഴിഞ്ഞില്ല.
അന്തരീക്ഷത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം മനസ്സിലാക്കി ലത്തീഫ് പുഞ്ചിരിച്ചു.
“സാര്…ദിസ് ഈസ് എ പാര്ട്ട് ഓഫ് റെസ്പെക്റ്റിംഗ് ഔര് പാസ്റ്റ്, ഔര് ട്രഡീഷന്…ആന്ഡ് വീ ഹോണര് ഇറ്റ്…”
അവരും പുഞ്ചിരിച്ചു.
“യൂ ആര് ഔര് ഗസ്റ്റ് ആന്ഡ് ഗസ്റ്റ്സ് ആര് ഗോഡ്സ് ഫോര് അസ്,”
അവന് പറഞ്ഞു.
“ജെന്റ്റില് മാന് യുവര് നെയിം ഈസ്?”
ഒരാള് ചോദിച്ചു.
ക്യാമറകള് അവനെ കേന്ദ്രീകരിച്ചു.
“സയ്യദ് അബ്ദുല് ലത്തീഫ്,”
അവന് പറഞ്ഞു.
“മുസ്ലിം??”
അവര് അതിശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“യെസ്, ഐ അം,”
ലത്തീഫ് പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
പെട്ടെന്ന് ടോമിയും അവനോടു ചേര്ന്ന് നിന്നു.
“ഐ ആം തോംസണ് ആന്റണി. ടോമി. ക്രിസ്ത്യന്,”
പിന്നെ അവര് പിന്തിരിഞ്ഞു.