Posted by “വേണ്ട വേണ്ട, നീ എഴുന്നേൽക്കേണ്ട, ഞാൻ തുണിയെടുക്കാൻ വന്നതാ, ഇരുന്ന്‌ പഠിക്കാൻ നോക്ക്”…
ആശ അർത്ഥഗഭ്ഭമായി ഒന്ന്‌ ചിരിക്കും.
ഞാൻ അവളെ തുറിച്ച് നോക്കും.
ആശ ഇംഗ്ലീഷിലും മറ്റും എസ്സേകളും, പോയംസും കാണാതെ എഴുതുമ്പോൾ ഞാൻ ഈസിലും, വാസിലും തപ്പിത്തടഞ്ഞ് കളിക്കുകയായിരുന്നു.
ആശ പഠിക്കാൻ സഹായിക്കുന്ന ടൈപ്പേ ആയിരുന്നില്ല, അവളേക്കാൾ ആരെങ്കിലും മുന്നേറുന്നത് ഇഷ്ടവുമല്ലായിരുന്നു. ചേച്ചിയുമായി എന്നും ഉടക്ക്, അമ്മയുമായും ഉടക്ക്. എന്നോട് ഉടക്കുമില്ല, അടുപ്പവുമില്ല. ബന്ധുക്കളാണെങ്കിലും ആ സ്നേഹം പോലുമില്ലാത്ത പ്രകൃതം.
എങ്കിലും പയ്യെപ്പയ്യെ ഞാൻ ആശയേയും, അവൾ എന്നേയും ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി.
ഞാൻ രാവിലെ പേപ്പറെടുക്കാൻ ചെല്ലുന്നതേ നാലുഭാഗത്തുനിന്നും ആളുകൾ ഇറങ്ങിവരും. തലേദിവസത്തെ വിക്രിയകൾ ചോദിക്കാനും കളിയാക്കാനും, അത് കേട്ട് ആർത്ത് ചിരിക്കാനും ആണ് എല്ലാവരും ഒത്തു കൂടുന്നത്.
ബണ്ട് പൊട്ടിച്ച് മീൻപിടിച്ചതും, ആറിനക്കരെയുള്ള പറമ്പിലെ കൈയ്യാല തേനെടുക്കാനായി പൊളിച്ചതും, റബ്ബർപ്പാൽ കൊണ്ട് പന്തുണ്ടാക്കിയതും, തുരിശെടുത്ത് കലക്കി മീൻകുളം നശിപ്പിച്ചതും ഒക്കെയാകും വിഷയങ്ങൾ. അർച്ചന ആ സമയം മുഴുവനും എന്നെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ട് കൂടെ കാണും.
അടിയാണെങ്കിലും അർച്ചനയുമായി അങ്ങിനെ ഞാൻ നല്ല കൂട്ടായി.
ചേച്ചി കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ അർച്ചനയായി എന്റെ വലം കൈ.
ഈ സമയത്തൊക്കെ ആശ നിഗൂഡമായ ഒരു സോഫ്റ്റ് കോർണർ എന്നോട് കാണിക്കുന്നതായി എനിക്ക് മനസിലായിരുന്നു.
അവൾ ഞാൻ ഉള്ളപ്പോൾ നല്ല ഡ്രെസ്സുകൾ ധരിക്കുന്നതും, അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നടക്കുന്നതും അവരാരും അത്ര ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെങ്കിലും എനിക്ക് പിടികിട്ടിയിരുന്നു.
കാര്യങ്ങൾ ഇങ്ങിനെ സംഭവബഹുലമായി പോകുന്ന സമയത്താണ് ആശയും, ആശയുടെ അമ്മയുമായി വലിയ ഒരു ഉടക്കുണ്ടാകുന്നത്. ആശ പിണങ്ങിയാൽ വളരെ സെൻസിറ്റീവുമാണ്. മുഖത്ത് അത് കാണാൻ സാധിക്കും. എന്നിരുന്നാലും ഈ പിണക്കം ഞാൻ അറിഞ്ഞത് രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞായിരുന്നു.
ആദ്യം മുതൽക്കേ ആശയുടെ ജാഡ സുഖിക്കാതിരുന്ന ഞാൻ ഇതൊരു അവസരമായി കണ്ട് ചേച്ചിയുടേയും, അർച്ചനയുടേയും കൂടെ ചേർന്ന്‌ ഇതെല്ലാം പറഞ്ഞ് ആശയെ വാരിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ എന്തോ ഒരു ക്രെഷ് ഉണ്ട് എന്നത് മറ്റൊരു വശം. അതാരും അറിയാതിരിക്കാൻ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും മറ്റുള്ളവരുടെ മുന്നിൽ ‘ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒന്നുമില്ല’ എന്ന രീതിയിലായിരുന്നു പെരുമാറ്റം.