Posted by അങ്ങനെ ദിവസങ്ങള് ചിലത് പോയി. ലേഖയ്ക്ക് ഞങ്ങളോട് ഉണ്ടായിരുന്ന ഭയവും അകല്‍ച്ചയും കുറഞ്ഞു വന്നു. ഇപ്പോള്‍ അവള്‍ ഏറെക്കുറെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ തന്നെ ഞങ്ങളോട് സംസാരിക്കും. ഞാന് ദിനേന അവളെ ഓര്‍ത്ത് വാണം വിട്ടിരുന്നു എങ്കിലും റീത്തയുടെ നിരന്തര സാന്നിധ്യം കാരണം ഒന്ന് മുട്ടിനോക്കാന്‍ അവസരം കിട്ടിയില്ല.
അങ്ങനെ ഇരിക്കെയാണ് അതിനുള്ള വഴിവാതിലുമായി റീത്തയുടെ അനുജത്തി ലാലി വീട്ടില്‍ എത്തുന്നത്. സത്യത്തില്‍ ഞാന് ഓര്‍ക്കാതെ പോയ ഒരു മാര്‍ഗ്ഗമായിരുന്നു ലാലി. ലേഖ വന്നപ്പോള്‍ മുതല്‍ എങ്ങനെ റീത്തയെ ഒഴിവാക്കാമെന്ന ചിന്തകളില്‍ ഒരിക്കല്‍പ്പോലും ലാലിയുടെ മുഖം വന്നിരുന്നില്ല. അവളുടെ കെട്ടിയോന്‍ ഗള്‍ഫിലാണ്; മക്കളെ രണ്ടിനേം കെട്ടിച്ചു വിടുകയും ചെയ്തു. തനിച്ചു താമസിക്കുന്ന അവള്‍ കുറെ നാളായി റീത്തയെ കൂടെ ചെന്ന് നില്ക്കാനായി വിളിക്കുന്നു. സുഖമില്ലാത്തതിനാല്‍ റീത്ത ഓരോ തവണയും അത് നിരസിക്കുകയായിരുന്നു. എന്നാലിപ്പോള്‍ നാട്ടുവൈദ്യന്റെ ചികിത്സ അവള്‍ക്ക് നല്ല മാറ്റം വരുത്തിയിരുന്നതിനാല്‍ ലാലി അവളെ എങ്ങനെയും കൊണ്ടുപോകണേ എന്ന് ഉള്ളുരുകി ഞാന് പ്രാര്‍ഥിച്ചു; അങ്ങനെ ഇത്തവണയും അത് ആവര്‍ത്തിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു.
“ഞാന് പോയാ ഇച്ചായന്‍ ചേട്ടന് തനിച്ചല്ലേ ഉള്ളു” ഭര്‍ത്താവിനോടുള്ള തന്റെ കരുതല്‍ വെളിപ്പടുത്തി റീത്ത പറഞ്ഞു. എനിക്കവളെ ഒരു ചവിട്ടിനു കൊല്ലാന്‍ തോന്നി.
“ഓ പിന്നെ; ചേച്ചി ഇല്ലേല്‍ എന്താ ജോലിക്ക് ആളുണ്ടല്ലോ” ലാലി പരിഭവിച്ചു.
“അതേടീ..നീ പോയിട്ട് വാ..അവള്‍ കുറെ നാളായി ആഗ്രഹിക്കുന്ന കാര്യമല്ലേ” ഞാന് പറഞ്ഞു.
എങ്ങനെങ്കിലും ഈ പണ്ടാരം ഒന്ന് പോയിക്കിട്ടിയെങ്കില്‍ മതി എന്നായിരുന്നു എന്റെ ആഗ്രഹം. അങ്ങനെ ഇത്തവണ റീത്ത സമ്മതിച്ചു. ദൈവം ഒരു കാര്യം വിധിച്ചിട്ടുണ്ട് എങ്കില്‍ അത് സുഗമമായിത്തന്നെ ലഭിക്കും എന്ന കാര്യത്തില്‍ എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും ഒടുവിലത്തെ തെളിവായിരുന്നു ആ സംഭവം. ലേഖയെ ഞാന് അകറ്റി നിര്‍ത്തിയത് ഒരു പക്ഷെ ആ തീരുമാനം എടുക്കാന്‍ റീത്തയെ സഹായിച്ചിരുന്നിരിക്കണം. ഉള്ളിലുണ്ടായ ആഹ്ളാദം പുറമേ പ്രകടമാകാതിരിക്കാന്‍ ഞാന് പുറത്തേക്ക് പോയി.
അങ്ങനെ അന്ന് ഉച്ചയൂണും കഴിഞ്ഞു ലാലിയുടെ ഒപ്പം റീത്ത പോയി. അവളെ കാറില്‍ കയറ്റി ഇരുത്തി ബാഗ് കൈയില്‍ വച്ചുകൊടുത്തത് ലേഖയാണ്.