🥰അല്ലി ചേച്ചി 🥰[കൊമ്പൻ] [Updated]

അർത്ഥത്തിൽ ചോദിച്ചു.

“വേണ്ട…. ഞാൻ കാത്തിരുന്നോളാം….”

അടുത്ത ഞായറാഴ്ച ഞാനും ചേച്ചിയും അമ്മയും അച്ഛനും ഒരു അംബാസിഡർ കാറിൽ ടൗണിലേക്ക് തിരിച്ചു. സ്വാതിയെ പെണ്ണ് കാണാൻ, ചേച്ചിക്ക് വരില്ലെന്ന് പറയാൻ ആയില്ല! അങ്ങനെ ഞാൻ മുന്നിൽ ഇരിക്കുമ്പോ ഇടയ്ക്കിടെ ചേച്ചിയെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോ ആ പാവം വല്ലാതെ വിയർക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു….

എനിക്ക് 21 വയസായിട്ടേ ഉള്ളു, പക്ഷെ കണ്ടാൽ അങ്ങനെ പറയാത്തത് കൊണ്ട് ഇങ്ങനെയൊരു പെണ്ണുകാണൽക്ഷണം. അമ്മാവനും അമ്മായിയും പറഞ്ഞത് സ്വാതിക്കിഷ്ടമായാൽ രണ്ടു വർഷം കഴിഞ്ഞു നടത്താം എന്നാണ്. പക്ഷെ ഇഷ്ടപ്പെടില്ല!!! എന്താണിത്ര ഉറപ്പെന്നല്ലേ. അത് പറയാം….
പെണ്ണുകാണലിനു ശേഷം ഞാൻ സ്വാതിയോടു എന്താണ് പറയാൻ പോകുന്നതെന്ന് എനിക്ക് വ്യക്തമാണ്.

ആ വല്യ വീടെത്തി, എല്ലാരുമെന്നെ ചിരിച്ചു സ്വീകരിച്ചു. ഞാനൊരു മഞ്ഞ ഷർട്ടും ജീൻസും ആയിരുന്നു ഇട്ടിരുന്നത്. അതുപോലെ സ്വാതി മഞ്ഞ പൂക്കൾ ഉള്ള ചുരിദാർ ആയിരുന്നു.

അവൾ ചായ തന്നിട്ട് എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് ചെന്നു. കാരണവമ്മാരുടെ പതിവ് ചോദ്യം സ്വാതിയുടെ അച്ഛൻ ആണ് ചോദിച്ചത്. “ഗണേശാ അവർക്കെന്തിലും പറയാൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ പറഞ്ഞോട്ടെ എന്ന്!”

ഞാൻ അത് കേട്ട നിമിഷം എണീറ്റതും, എല്ലാരുമെന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു. മുകളിലെ നിലയിലായിരുന്നു സ്വാതിയുടെ മുറി. ചെറിയ ജാള്യത ഉണ്ടെങ്കിലും ഞാനത് കാണിക്കാതെ സ്റ്റെപ് കയറുമ്പോ ഞാൻ താഴേക്ക് നോക്കി. അവിടെയുള്ള കുരുന്നുകളുടെ കൂടെ ഇരിക്കുന്ന ചേച്ചിയുടെ മുഖം മ്ലാനമായിരുന്നു.

“സ്വാതിക്ക് ഈ വിവാഹത്തിന് ഇഷ്ടമാണോ..?!”

“ഉം..” അവൾ ജനലരികിൽ നിന്ന് നാണിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി തലയൊന്നുയർത്തി.

“സ്വാതി, പറയുന്നത് കൊണ്ടൊന്നും തോന്നല്ലേ. നമ്മൾ തമ്മിൽ ചെറുപ്പത്തിൽ നല്ല കൂട്ടായിരുന്നു, തന്നോട് എനിക്ക് ഒരു ഫാമിലി ഫ്രണ്ട് എന്ന നിലയിൽ ഇഷ്ടമൊക്കെ ഉണ്ട്. പക്ഷെ… ഞാനിപ്പോ വീട്ടുകാരുടെ നിർബന്ധത്തിനു വഴങ്ങിയാണ് ഞാനിങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നത്. ജാതകം തമ്മിൽ നല്ല ചേർച്ചയുണ്ടെന്നൊക്കെ അമ്മായി പറഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷെ….
ആരോരും ഇല്ലാത്ത ഒരു പെണ്ണിന് ഞാൻ വാക്ക് കൊടുത്തിട്ടുണ്ട് അവളെ കൈവിടില്ലന്നു… അവൾക്ക് അച്ഛനുമമ്മയും ഇല്ല! മനസ് നിറയെ സ്നേഹിക്കാൻ മാത്രം അറിയുന്ന ഒരു പാവം പെൺകുട്ടിയാണവൾ…”

എന്റെ തുറന്നു പറച്ചിലിൽ സ്വാതിയൊന്നു ഞെട്ടിയെങ്കിലും, അവൾ കരഞ്ഞൊന്നുമില്ല. എങ്ങാനും കരയുമോ എന്ന പേടിയെനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. കാര്യം പണ്ട് ഞാൻ 10ആം ക്‌ളാസിൽ പഠിക്കുമ്പോ ഉല്സവത്തിനു ഇവിടെ വന്ന ഒരോർമ്മയുണ്ട്. അന്നവൾ ചെറിയ കാര്യത്തിനൊക്കെ പെട്ടന്ന് കരയുമായിരുന്നു.

“അപ്പുവേട്ടാ… അപ്പുവേട്ടൻ ആഗ്രഹിച്ചപോലെ ആ കുട്ടിയെ തന്നെ കല്യാണം കഴിക്കണം… പിന്നെ ഈ ഫ്രാങ്ക്‌നെസ്സ് എനിക്കൊത്തിരിയിഷ്ടമായി.
ഞാൻ ഏട്ടന്റെ ഇഷ്ടത്തിന് എതിരല്ല ട്ടോ…
പിന്നെ ജോലി ഒരിക്കലും ഒരു പ്രേശ്നമാകില്ല. എപ്പോവേണമെങ്കിൽ നമ്മുടെ കമ്പനിയിൽ തന്നെ ജോയിൻ ചെയ്യാം, ഇതെന്റെ ഉറപ്പാണ്. പിന്നെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെ അടുത്ത് ഞാൻ എന്തെങ്കിലും കാരണം പറയാം….”

“സ്വാതിക്ക് വിഷമം ഉണ്ടാവില്ല എന്ന് വിശ്വസിച്ചോട്ടെ ഞാൻ…”

“ഉം…” അവളെന്നെ നോക്കി പതറാതെ അതുപറഞ്ഞപ്പോൾ എനിക്കും