Posted by വിവേക്:”ഇനി നമുക്കെല്ലാം ശരിയാക്കാം സനീഷേട്ടാ..വൈകീട്ട്‌ ഞങ്ങ
ളുടെ കൂടെ കളിക്കാനിറങ്ങിയാൽ മതി”
അച്ഛൻ:”ആ…നമുക്ക് നോക്കാം”
രാജേഷ്:”എന്നാ നമുക്ക് പോയാലോ സനീഷേട്ടാ…”
എയർപോർട്ടിൽ നിന്ന് ഞങ്ങളെല്ലാവരും കൂടി വീട്ടിലേക്ക് യാത്രതിരി
ച്ചു. രാത്രി എട്ടരയായപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ വീട്ടിലെത്തി. അവിടെ ചെ ല്ലുമ്പോൾ എല്ലാവരും ഞങ്ങളെകാത്ത് സിറ്റൗട്ടിലിരിപ്പുണ്ട്. കാറ് കണ്ട
യുടൻ എല്ലാവരും മുറ്റത്തോട്ട് ഇറങ്ങിവന്നു.
അച്ഛൻ കാറിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോഴേക്കും മുത്തശ്ശി വേഗം വ
ന്ന് സനിമോനെ എന്ന് വിളിച്ച് അച്ഛനെ കെട്ടിപിടിച്ചു. മുത്തശ്ശിക്ക് സ ന്തോഷം കൊണ്ട് കണ്ണെല്ലാം നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഒറ്റ മകനെ കണ്ടിട്ട് രണ്ട്
വർഷത്തോളമായില്ലെ അതാണ്.
അച്ഛൻ:”അമ്മേ ഞാൻ വന്നില്ലെ പിന്നെന്തിനാ സങ്കടപ്പെടണത്”
മുത്തശ്ശി:”നിന്നെ എന്ന് കണ്ടതാ മോനെ, വാ മുറ്റത്തിങ്ങനെ നിൽക്കാ തെ അകത്തേക്ക് കയറ്”
അച്ഛൻ മുത്തശ്ശിയെ ചേർത്ത്പിടിച്ച് സിറ്റൗട്ടിലേക്ക് കയറുമ്പോഴാണ്
അമ്മയെ ശ്രദ്ധിച്ചത്. അമ്മ അച്ഛനെ സ്നേഹത്തോടെയും ബഹുമാന ത്തോടെയും നോക്കിനിൽക്കുകയാണ്…അച്ഛൻ അമ്മയെ കണ്ടമാത്ര
യിൽ ഒന്ന് അന്തംവിട്ടു, കാരണം രണ്ട് വർഷം മുമ്പ് കണ്ട ആളല്ലല്ലോ ഇപ്പോളമ്മ. രാജേഷിന്റെ സമീപനവും മുതലാക്കലും കാരണം അമ്മ ആകെയൊന്ന് സൈസായിട്ടുണ്ട്. അച്ഛന് വീഡിയോ കോൾ ചെയ്യാറു ണ്ടെങ്കിലും നേരിട്ട് കാണുന്ന പോലെയാകില്ലല്ലോ… അച്ഛന്റെ നോട്ടം കണ്ടിട്ട് അമ്മയ്ക്ക് ചെറുതായി നാണം വരുന്നുണ്ട്…
അച്ഛൻ അമ്മയിൽനിന്ന് നോട്ടം മാറ്റി രേഷ്മേച്ചിയുടെ കൈപിടിച്ച് നി
ൽക്കുന്ന ഗൗരിയെ കണ്ടു…
അച്ഛൻ:”ന്റെ ഗൗരിക്കുട്ടിയെന്താ അച്ഛനെ കണ്ടിട്ട് മാറിനിൽക്കുന്നത്
ഇവിടെ വാ മോളെ”
അച്ഛൻ വേഗം ചെന്ന് ഗൗരിയെ എടുത്ത് പൊന്തിച്ച് കൈയിലിരുത്തി.
മുത്തശ്ശി:”എങ്ങിനെ മാറിനിൽക്കാതിരിക്കും വർഷത്തിലൊരിയ്ക്ക ലെങ്കിലും വരണ്ടെ നീ എന്നാലല്ലെ മക്കൾക്ക് അച്ഛനെ ഓർമ്മ കാണൂ”
അച്ഛൻ:”ഗൗരികുട്ടി അച്ഛനെ മറന്നോ…മോള് വലുതായി ഇനി അച്ഛന്
എടുക്കാനൊന്നും പറ്റില്ല”