ഭാമനിർവേദം [കൊമ്പൻ]

ഭാമേച്ചിക്ക് അതിലൊരു ചളിപ്പും തോന്നിയില്ല എന്നതാണ് എന്നെ ഞെട്ടിച്ചത്. അതിൽ പിന്നെ ഞാൻ ഷഡ്ഡിയിട്ടു കൊണ്ടാണ് ഞാനവിടെ പോകാറുള്ളത്. ഭാമേച്ചിയുടെ ഈ മാറ്റം എന്നിൽ പ്രത്യകിചച്ചൊര-ത്ഭുതവും ഉണ്ടാക്കിയില്ല. സ്നേഹവും അടുപ്പവുമുള്ളതു കൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യുന്നതെന്നാണ് ഞാനും അന്നൊക്കെ കരുതിയത്.

എനിക്ക് ഭാമേച്ചിയിൽ യാതൊരു സംശയവും തോന്നിയല്ല. ഭാമേച്ചി എപ്പോഴും എന്നോടു ചേട്ടനില്ലാത്തതിന്റെ സങ്കടങ്ങൾ പറയും അപ്പോഴഴെല്ലാം ഭാമേച്ചിയെ ഞാൻ സമാധാനിപ്പിക്കും.

പക്ഷെ അന്നൊരു ദിവസം എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചു കരഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനും ചേച്ചിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി കെട്ടിപ്പിടിച്ചപ്പോൾ എനിക്ക് വീണ്ടും ചേച്ചിയോടുള്ള മോഹം ശിശിര കാലം കഴിഞ്ഞു പുതു നാമ്പുകൾ പോലെ പൊട്ടി വിടർന്നു. അങ്ങനെ കിടക്കുന്നതിനു മുൻപ് ചേച്ചി എന്നോട് കെട്ടിപിടിച്ചു കരയുന്നത് പതിവായി. ഞാൻ ബെഡിൽ കിടക്കുമ്പോ ഭാമേച്ചിയുടെ മുഴുത്ത മാമ്പഴങ്ങൾ എന്റെ നെഞ്ചിലമർന്നു കൊണ്ട് ചൂടേറ്റു കിടന്നു.

പക്ഷേ എനിക്ക് അവരെ ആ രീതിയിൽ ഒന്ന് തൊടാനോ എന്റെ മനസിലെ ആഗ്രഹങ്ങൾ പറയാനോ ഉള്ള ധൈര്യം പോലുമില്ലായിരുന്നു അഥവാ ഞാനവരെ കയറിപ്പിടിച്ചെന്ന് വീട്ടിലറിഞ്ഞൽ ഈ സംഭവം കൊച്ചു പുസ്തകത്തിലൂടെയും വായിയ്ക്കത്തില്ല. ആത്മഹത്യ മാത്രമായിരിക്കും എനിക്ക് മുന്നിലുള്ള അന്നത്തെ ഏക പോംവഴി.

ഇന്ന് പക്ഷേ ഭാര്യ ഭർത്യ ബന്ധം എന്നു വെച്ചാൽ എന്താണെന്നും അതിൽ സെക്സ് ഒരു ഘടകം മാത്രമാണന്നും വിവാഹിതനല്ലെങ്കിലും എന്റെ പ്രിയതമ രചന നൽകിയ സ്നേഹത്തിൽ നിന്ന് ഞാൻ പഠിച്ചു. അങ്ങനെ ഞാനും ഭാമേച്ചിയുമായുള്ള ബന്ധം മുന്നോട്ടുകൊണ്ട് പോയി.

ആ ഞായറാഴ്ച എന്റെ അമ്മാവന്റെ മകളുടെ കല്യാണമായിരുന്നു ഇച്ചിരി ദൂരെയാണ് അമ്മാവന്റെ വീട്, അമ്മയും അച്ഛനും തലേന്ന് അങ്ങോട്ടേക്ക് പോയി. നമുക്ക് ഒരുമിച്ചു പോകാം എന്ന് ഭാമേച്ചി പറഞ്ഞു. അമ്മയാണ് ഭാമേച്ചിയെയും കല്യാണത്തിന് വിളിക്കാൻ അമ്മാവനോട് പറഞ്ഞത്.

അങ്ങനെ രാവിലെ 8 – 8.30 യോട്കൂടി ഞാൻ പോകാൻ റെഡിയായി ഭാമേച്ചി ഒരുങ്ങിയില്ലാന്നുള്ള കാര്യം എന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോ തന്നെ ഞാൻ മനസിലാക്കി. പഴയപോലെ ആവേശം ഇല്ലെങ്കിലും മനസ് ചേച്ചിയെ ഡ്രസ്സ് മാറുന്നത് കാണാൻ വഴിതെറ്റിച്ചു. ഞാൻ നേരെ ചേച്ചിടെ വീട്ടിലോട്ട് വെച്ചു പിടിച്ചു.

എനിയ്ക്കറിയാമായിരുന്നു ഭാമേച്ചി ഏതായാലും നൈറ്റി മാറി സാരിയുടുക്കുമെന്ന്, ഞാൻ ആ കാഴ്ച നയനാനന്ദകരമാക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. എനിയ്ക്കവിടെ ഇപ്പൊ നല്ല സ്വാതന്ത്ര്യമുള്ളതിനാൽ ഞാൻ നേരെ ബെഡ്റൂമിലോട്ടു തന്നെ കയറി ചെന്നു. ഭാമേച്ചി കുഞ്ഞിനെ ഒരുക്കി ബെഡ്ഡിൽ ഇരുത്തിയിട്ടുണ്ട്.
“ഭാമേച്ചി ഇതുവരെ ഒരുങ്ങിയില്ലേ”. ഞാൻ ചോദിച്ചു. “ഞാൻ….ഒരുങ്ങാൻ തുടങ്ങുകയാണ്.