“അത് ശരിയല്ലേ..??”
“അല്ല.. ഡിപ്രഷൻ കാൻസറിൻ്റെ സൈഡ് എഫ്ക്റ്റ് അല്ല… മറിച്ച് മരണത്തിൻ്റെ.. അല്ലെങ്കിൽ താൻ മരിക്കാൻ പോകുന്നു എന്നറിയുമ്പോൾ ഉള്ള സൈഡ് എഫക്റ്റ് ആണ്…”
അതിഥിയുടെ ഓരോ വാക്കുകളും മുള്ള് പോലെ എന്നിൽ തറച്ചു…
പക്ഷേ അവള് അപ്പോഴും തുടർന്ന് കൊണ്ടിരുന്നു…
“കളർ ബ്ലൈൻഡ് നസ് ഉള്ള ആളുകളോട് ഈ ലോകം എത്ര കളർഫുൾ ആണ് എന്ന് പറയുന്ന പോലെ ആണ് ഒരു വിഷാദ രോഗിയോട് ഈ ലോകം എത്ര വിശാലം ആണെന്ന് പറയുന്നത്… വിനോദ്.. എനിക്ക് ഇനി മാറാൻ കഴിയില്ല എന്നൊന്നും ഞാൻ പറയുന്നില്ല… പക്ഷേ.. ഇപ്പൊ ഈ ഒരു അവസ്ഥയിൽ അത് ശരിയാവില്ല.. ഐ നീഡ് സം മോർ ടൈം.. ടൂ തിൻക്…”
“ഓകെ അതിഥി.. ശരി.. താൻ… താൻ ആലോചിക്ക്…”
“താക്സ്…”
പിന്നീട് അവിടെ നിൽക്കാൻ തോന്നിയില്ല… ഞാനും അതിഥിയും നേരെ വീട്ടിലേക്ക് പോരാൻ ആയി കാറിൻ്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു…
പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ഞങൾ രണ്ട് പേരും ഫോൺ എടുത്തിരുന്നില്ല… കാറിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു വച്ചത്..
ഉള്ളിൽ കയറി ഞാൻ ഫോണിൽ വെറുതെ നോക്കിയതും നീതു ചേച്ചിയുടെ 11 മിസ്ഡ് കോൾ കണ്ടു…
എന്തോ പ്രശനം ഉണ്ടെന്ന് എൻ്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു…
അതെന്താണെന്ന് അറിയാൻ ഞാൻ നീതു ചേച്ചിയെ തിരിച്ച് വിളിക്കാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് ഫോണിലേക്ക് നീതു ചേച്ചിയുടെ ആ മെസ്സേജ് വന്നത്
“വിനു.. എവിടെയാ നിങൾ..?? അപ്പോളോ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് അതിഥിയെ കൂട്ടി പെട്ടന്ന് വാ…”
(തുടരും….)