Posted by അരുണിന്റെ മുഖം ഞാനോര്‍ത്തു. പാവം, അവനിതറിയുന്നുണ്ടോ?
ഒരുവിധത്തില്‍ ജോലി തീര്‍ത്തിട്ട് ഞാന്‍ പുറത്തിറങ്ങി അടുത്തുണ്ടായിരുന്ന പാര്‍ക്കിലേക്ക് നടന്നു. സാധാരണ രാവിലെയും വൈകിട്ടുമാണ് അവിടെ തിരക്കുള്ളത്. വ്യായാമം ചെയ്യാനും സൊറ പറയാന്‍ വരുന്നവരുടെയും തിരക്ക്. ഇപ്പോള്‍ പക്ഷെ മിക്കവാറും ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുകയാണ്. ഞാന്‍ ചെന്നു തണലുള്ള ഒരു മരച്ചുവട്ടില്‍ ഇട്ടിരുന്ന തടി ബെഞ്ചില്‍ ഇരുന്ന ശേഷം ദിവ്യയെ വിളിച്ചു.
“ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു” അവളുടെ കൊഞ്ചല്‍ എന്റെ കാതിലെത്തി. അവളുടെ സ്വരത്തിലെ മാധുര്യം എന്നെ ഹരം കൊള്ളിച്ചു.
“എന്നെ ജോലി ചെയ്യാന്‍ സമ്മതിക്കില്ല അല്ലെ”
“ഓ വല്യൊരു ജോലിക്കാരന്‍”
“ഒരു ഭാര്യേം രണ്ടു പിള്ളേരും ഉണ്ട്. അവര്‍ക്ക് ചിലവിനു കൊടുക്കാന്‍ ബാധ്യതയുണ്ട് എനിക്ക്”
“കൊടുക്കണ്ടാന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞോ”
“ജോലി പോയാ എന്ത് ചെയ്യും”
“ജോലി എങ്ങനെ പോകാന്‍? ഫോണ്‍ ചെയ്താ ജോലി പോകുമോ”
“ഞാനിപ്പം പുറത്താടി പെണ്ണെ”
“യ്യോ ഒന്നൂടെ അങ്ങനെ വിളിച്ചേ”
“എങ്ങനെ”
“പെണ്ണേന്ന്”
“എന്തിനാ”
“നല്ല സുഖം ആ വിളിക്ക്” ദിവ്യയുടെ കിതപ്പ് എന്റെ കാതിലെത്തി.
“പെണ്ണേ..”
“ഉം”
എന്റെയും ശ്വാസഗതി ഉയരാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഫോണിലൂടെ ഞങ്ങളുടെ കിതപ്പ് കാതങ്ങള്‍ സഞ്ചരിച്ചു ഇരുവരുടെയും കാതുകളില്‍ പതിഞ്ഞു.
“എന്താ അങ്ങനെ വിളിക്കുമ്പോ ഇത്ര സുഖം” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.
“ഞാനൊരു പെണ്ണല്ലേ”
“ആണോ”
“ഉം”
“ആണെങ്കില്‍”
“ഞാനിവിടെ തനിച്ചാ..തനിച്ച്” ദിവ്യ കിതച്ചു. എന്റെ ചങ്കിടിപ്പ് രണ്ടിരട്ടി വര്‍ദ്ധിച്ചു. അവള്‍ തനിച്ചാണ്!
“മുറീലാണോ”
“ഉം”
“ആരേലും വീട്ടില്‍ കേറും”
“കതകെല്ലാം അടച്ചേക്കുവാ”
“ഹും”
“പറ”