Posted by ഒന്നല്ല ഒന്നിലധികം… തിരിച്ചു തല്ലാൻ അറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല, അത് അമ്മയെ തല്ലുന്നത്തിനു സമമാണ് എന്ന് ഞാൻ വേദപാഠത്തിൽ പഠിച്ചത് ഓർത്താണ്…
പക്ഷെ, എനിക്ക് ഒരിക്കലും മറക്കാൻ പറ്റാത്തതും, എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു വഴിത്തിരിവ് ഉണ്ടാക്കിയതുമായ സംഭവമായിരുന്നു അത്.
എന്നാൽ തദവസരത്തിൽ എന്റെ അക്രമസ്വഭാവം പുറത്തു വന്നെങ്കിലും അത് അവിടെ വിലപ്പോവില്ലന്ന് എനിക്കറിയാം. കൈയ്യിൽ കിട്ടിയ സാധനങ്ങൾ എടുത്തു ഞാൻ അവരെ എറിഞ്ഞു…
അടങ്ങാത്ത അമർഷവും, സങ്കടവും ഒക്കെ മനസ്സിൽ അമർത്തി ഒതുക്കി, സമ്മിശ്ര വികാരത്തോടെ ഞാൻ അലറി കരഞ്ഞു കൊണ്ട്, എന്റെ മുറിയിലേക്ക് ഞാൻ ഓടി കയറി…
കുറെ നേരം കട്ടിലിൽ കമിഴ്ന്നു കിടന്നു ഞാൻ കരഞ്ഞു. സത്യത്തിൽ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി എനിക്ക് ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ പോലും തോന്നി പോയത് അന്നായിരുന്നു.
കാരണം ആദ്യമായി കിട്ടിയ തല്ലിന് അതിന്റേതായ ഗൗരവവും ഉണ്ടായിരുന്നു.. തിരിച്ചൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയാത്തതിന്റെ അമർഷവും കോടി ആയപ്പോൾ എന്നിൽ ഉറഞ്ഞു കൂടിയത് ഒരു പകയുടെ തീനാളമായിരുന്നു.
കുറച്ചു നേരം വാവിട്ട് കരഞ്ഞുവെങ്കിലും, അധികം വൈകിയില്ല…. ഒരു അരമണിക്കൂറിനുള്ളിൽ എന്റെ പുറത്ത് ഒരു വാത്സല്യത്തിന്റെ ചുവയുള്ള സാന്ത്വന മൃദുസ്പർശം ഞാൻ അറിഞ്ഞു….
ഞാൻ ഞെട്ടി പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു നോക്കി ആന്റിയാണ്. ഞാൻ അവരെ മൈൻഡ് ചെയ്തില്ല, എന്ന് മാത്രമല്ല, തല്ലിയതിന്റെ ക്ഷമാപണമായി, എന്റെ പുറത്ത് തടവുന്ന അവരുടെ കൈകൾ ഞാൻ എന്നെ തൊടുന്നതിൽ നിന്നും തട്ടിമാറ്റി.
തല്ലിയതിൽ സാന്ത്വന വാക്കുകളുമായി അവരെന്തൊക്കെയോ എന്നോട് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഞാൻ അതൊന്നും ചെവികൊണ്ടില്ല എന്നുമാത്രമല്ല എന്റെ കരച്ചിലിന്റെ സ്വരം കൂടുതൽ ഉയരുകയും ചെയ്തു..
ഇടയ്ക്കിടെ അവരെന്നെ കെട്ടിപുണർന്നും, കവിളിൽ ചുംബിച്ചു, ഞാൻ കുലുങ്ങിയില്ല….
അവരെന്നെ അവരിലേക്ക് ചേർത്ത് പിടിച്ച് സമാധാനിപ്പിച്ചു, മുത്തമേകി.
മറുവശത്തേക്ക് ഞാൻ തിരിഞ്ഞു കിടന്നെങ്കിലും അവരുടെ ചൂടുള്ള ശരീരം, എന്റെ ശരീരത്തോട് ഒട്ടിക്കിടന്നു.