Posted by മെല്ലെ മെല്ലെ, മണ്ണ് കർഷകനെയും കലപ്പയേയും ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങി… ഒപ്പം സ്വീകരിക്കാനും.
കർഷകൻ തന്റെ കർത്തവ്യത്തിൽ വ്യാപൃതനായി. തന്റെ ജോലി തീരും വരെ അതിൽ മുഴുകിയിരുന്ന കർഷകൻ അക്ഷീണം പ്രവർത്തിച്ചു.
ഒരു യാമം മുഴുവനും കന്നിമണ്ണിനോട്‌ കർഷകന്റെ കലപ്പ യുദ്ധം തുടർന്നു. ആ യുദ്ധത്തിനൊടുവിൽ “കന്നിമണ്ണിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ കലപ്പയുടെ തീഷ്ണമായ പെരുമാറ്റം, ചലനങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു കൊണ്ട് ആ കന്നിമണ്ണിനെ പുളകിതയാക്കി”..
അന്നോളം ഒരു കലപ്പയും, തൂമ്പയും സ്പർശിക്കാത്ത ആ വയലിന്റെ വരമ്പുകളിൽ തന്റെ കാലപ്പയെ കർഷകൻ ഓടിച്ചു തകർത്തു.
അതോടെ കന്നിമണ്ണിന്റെ താരണ്യം അവിടെ അലിഞ്ഞലിഞ്ഞില്ലാതായി….
മണ്ണിന്റെ വേദന ആഴങ്ങളിൽ നിന്നും നിറമുള്ള കണ്ണീരായി കാട്ടരുവിയുടെ കൈ പിടിച്ചൊഴുകി,
അതോടെ വയലേലകളിലെ നീരുറവകൾ പൊട്ടിപുറപ്പെട്ടു, ഒപ്പം കാട്ടരുവിയും, സജീവമായി. അതിന്റെ പരമകോടിയിൽ അതിലെ സമൃദ്ധി കുത്തൊഴുക്കായി.
ഒടുക്കം കന്നിമണ്ണിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ നിന്നും ഉത്ഭവിച്ച കണ്ണീരിൽ കലർന്ന കർഷകന്റെ, അവശേഷിച്ച അദ്ധ്വാനവും ലക്ഷ്യസാഫല്യമടയാത്ത വിത്തുകൾ, തകർന്ന വയൽ വരമ്പാകുന്ന തടയണ വഴി അലക്ഷ്യമായി പുറത്തോട്ടൊഴുകിതാഴ്‌വാരങ്ങളിലേ വലിയ മലകളുടെ മദ്ധ്യമത്തിലെ അഗാധമായ കുളത്തിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങി.
കന്നിമണ്ണിനെ ഉഴുതുമറിച്ച, കർഷകൻ തന്റെ അദ്ധ്വാനം കഴിഞ്ഞ് കലപ്പയുമായി ആ മണ്ണിനോട്‌ നിശബ്ദം യാത്ര പറഞ്ഞപ്പോൾ, മധുരിക്കുന്ന നോവിന്റെ തൃപ്തിയോടെ, ആ വയലേലകളും, കാടും, കാട്ടാറും, പുൽതകിടികളും, അരുവിയും ആ കർഷകന്റെ കാതിൽ സ്വകാര്യം ചോദിച്ചു,