Posted by “…എന്തുനുമ്മാച്ചി…കല്ല്യാണമായിട്ട് ഞാനങ്ങോട്ട് പോകുന്നേ….”.
“…അതിന്‌ കല്ല്യാണം മറ്റന്നാളല്ലേ…..അതൈയ്….നമ്മുടെ ബീരാനിക്കയുടെ മോളില്ലേ…സഫിയ….ആ ഗള്‍ഫ്ക്കാരി ഓളെ നീ കൂട്ടണം….നിന്റെ ഇക്ക പോകാന്നാ പറഞ്ഞേ….പക്ഷേ ഓനിവിടെ പണിണ്ട്‌…പിന്നെ അവിടെന്ന് തന്നെ നമ്മുടെ നഫ്‌സി ഇല്ലേ…ഓളുടെ വകേലെ ബന്ധുവാ അവളേയും കൂട്ടണം..”.
സഫിയ ഇത്ത എന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരായിരം മുത്തുകള്‍ കിലുങ്ങി`.
“..സഫിയ ഇത്തയെ മനസ്സിലായി…എതാ ഉമ്മ നഫ്‌സി…”. റിയാന് സംശയരൂപേണേ ഉമ്മച്ചിയോടെ ചോദിച്ചു.
“…ആ കല്ല്യാണത്തിനൊക്കെ വിളിച്ചാ വരണം…ഇല്ലേല്‍ ബന്ധുക്കാരുടെ പേര്‌ പറയുബോള്‍ ഇങ്ങനെ മിഴിച്ചിരിക്കും…”. ഉമ്മച്ചി ശകാരത്തില്‍ പറഞ്ഞു.
റിയാന് എങ്ങിനെയെങ്കിലും ഈ പണിയില്‍ നിന്നൊഴിയണമെന്നുണ്ട്. അവന്റെ മുഖഭാവം ഗ്രഹിച്ച അവന്റെ ഉമ്മച്ചി അടുത്തു വന്നു.
“…റിയാനേ…നീ ബേണങ്കീ നമ്മുടെ പുത്തന്‍ ബെന്‍സ്സെടുത്തോ…എന്താ….”. ഉമ്മച്ചി ചിരിച്ചു.
ബെന്‍സ്സെന്ന് കേട്ടപ്പാടെ റിയാന് എല്ലാം മറന്നു. മുറിയില്‍ ഇത്രയും നേരം ചൂട്‌ പകര്‍ന്ന വിങ്ങുന്ന പൂറുമായി റൂബി ഉള്ളതെല്ലാം അവന്‍ വിസ്മരിച്ചു. അല്ലെങ്കിലും നമ്മുടെ കഥാനായകന്‍ ഇങ്ങനെയാ.
“…എന്നാ ശരി ഉമ്മച്ചി…..ചാവിയെട്‌….ഇപ്പോ തന്നെ പോക്കളയാം….”.
അവന്‍ ഉമ്മച്ചിയുമായി താഴേക്ക് പോയി. വിങ്ങുന്ന പൂറുമായി റൂബി കഠിനമായ ദ്വേഷ്യത്തോടെ മുറിയിലിരുന്നു എന്തു ചെയ്യണമെന്നാലോചിച്ചു.
ബെന്‍സിന്റെ ചാവി കൈയ്യില്‍ കറക്കികൊണ്ടവന്‍ സഫിയ ഇത്തയുടെ നബര്‍ ഫോണില്‍ സേവ് ചെയ്തു. മുറ്റത്ത് പാര്‍ക്ക് ചെയ്ത ബെന്‍സ്സിന്റെ അടുക്കിലേക്ക് നടക്കുബോള്‍ അവന്റെ മുന്നിലൂടെ തറവാടിനടുത്തുള്ള കുറേ സാരിയും ചുരിദ്ദാറും ഇട്ട കൊതങ്ങള്‍ നടക്കുന്നു. കല്ല്യാണം കഴിയുബോഴേക്കും ഇതിനെയൊക്കെ കുണ്ടിക്ക് പിടിച്ച് തിരിക്കണം എന്ന്‌ മനസ്സിലുറപ്പിച്ച് ബെന്‍സ്സ് സ്റ്റാര്‍ട്ട് ചെയ്തു. ആ വിശാലമായ മുറ്റത്ത് വട്ടത്തില്‍ കറങ്ങി വണ്ടി പറപറപ്പിക്കുബോഴും അവന്റെ ഉള്ളീല്‍ ചെറു ഓര്‍മ്മയില്‍ പോലും റൂബിയെ ഓര്‍മ്മ വന്നില്ല.
നാലര മണിക്കൂര്‍ കൊണ്ട്‌ പുഷ്പ്പം പോലെ അവന്‍ വണ്ടിയോടിച്ച് നെടുബാശ്ശേരി എയര്‍പോര്‍ട്ടില്‍ എത്തി. അവന്‍ ഫോണെടുത്ത് സഫിയ ഇത്തയുടെ നബറിലേക്ക് വിളിച്ചു. ഡയല്‍ പോകുന്നുണ്ടെങ്കിലും കിട്ടുന്നില്ല. ഫ്ലൈറ്റ് ഇറങ്ങീട്ടില്ലെന്നന്‍ മനസ്സിലായി.