Posted by
ഞാൻ: (ശബ്ദം ഉയർത്തി) ഞാൻ അവനെ കൊന്നില്ല! ഞാൻ എന്റെ ജോലി ചെയ്തു! ഇക്കയുടെ സാമ്രാജ്യം, സ്വർണ്ണം… ഇതൊക്കെ എന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്. ഈ ലോകത്ത് ദയ കാണിച്ചാൽ, ഞാൻ തോറ്റുപോകും! പിന്നെ ചിലപ്പോൾ ഞാൻ ജീവനോടെ ഉണ്ടായെന്നു പോലും വരില്ല.
മനസാക്ഷി: (കുറ്റപ്പെടുത്തലിന്റെ സ്വരത്തിൽ) ദൗർബല്യം? സ്നേഹം കാണിക്കുന്നത് ദൗർബല്യമല്ല, അജു. നിന്റെ ഈ “ശക്തി” എന്നത്, നിന്റെ ഉള്ളിലെ ഭയമാണ്.
ഞാൻ: (ദേഷ്യം വിട്ട്, ശബ്ദം താഴ്ന്ന്) എന്താണ് നിനക്ക് വേണ്ടത്? ഞാൻ എന്റെ ജീവിതം മുഴുവൻ മാറ്റണോ? ഇക്കയുടെ ബിസിനസ്സ്, ഈ സ്വർണ്ണ കടത്ത്… ഇതിന്റെ ഇടയിൽ ഞാൻ എങ്ങനെ ഒരു “നല്ല മനുഷ്യനാകും”?
മനസാക്ഷി: (ശാന്തമായി) നല്ല മനുഷ്യനാകാൻ, നിന്റെ ഉള്ളിലെ ഭയത്തെ നേരിടണം, അജു. സമീറയോട് നീ കാണിക്കുന്ന ആ സ്നേഹം, ആ ശാന്തത… അത് നിന്റെ യഥാർത്ഥ രൂപമാണ്. എന്തുകൊണ്ടാണ് ആ രൂപം ഐഷുവിനോടോ, അസീനോടോ, സമയ്യയോടോ, ആലീസിനോടോ നിനക്ക് കാണിക്കാൻ കഴിയാത്തത്? നിന്റെ ഈ ക്രൂരത, ഈ മുഖം മൂടി… ഇതൊക്കെ നിന്നെ നശിപ്പിക്കുകയാണ്.
ഞാൻ: (മറുപടി പറയാതെ മൗനം..)
മനസാക്ഷി: (ആർദ്രതയോടെ) ശക്തി എന്നത് ക്രൂരതയല്ല, അജു. ശക്തി എന്നത്, നിന്റെ തെറ്റുകൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞ്, അവയെ തിരുത്താൻ ധൈര്യം കാണിക്കലാണ്. നിന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു യുദ്ധം നടക്കുന്നുണ്ട്. ഒരു വശത്ത്, ഈ ക്രൂരമായ മുഖം മൂടി. മറുവശത്ത്, സമീറയോട് നീ കാണിക്കുന്ന ആ നല്ല മനുഷ്യൻ. ഏത് അജുവിനെയാണ് നിനക്ക് ജീവിക്കാൻ വേണ്ടത്?