Posted by
മനസാക്ഷി: (മൃദുവായി, എന്നാൽ ഉറച്ച്) അജു “വേണ്ട” എന്ന് പറയാൻ, ഒരു സ്ത്രീക്ക് ശക്തി വേണം—മനസ്സിന്റെ ശക്തി, ആത്മവിശ്വാസം. പക്ഷേ, നിന്റെ മുന്നിൽ, നിന്റെ കാമത്തിന്റെ തീവ്രതയിൽ, അവൾ ഒരു തരം അടിമത്തത്തിലായിരുന്നു. നിന്റെ വാക്കുകൾ, നിന്റെ പ്രലോഭനങ്ങൾ, അവളെ ഒരു കെണിയിൽ അകപ്പെടുത്തി. അവൾക്ക് പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, കാരണം അവളുടെ മനസ്സ്, അവളുടെ ആത്മാഭിമാനം, നിന്റെ പ്രവൃത്തികൾക്ക് മുന്നിൽ തളർന്നുപോയിരുന്നു.
ഞാൻ: (നിശ്ശബ്ദനായി, തല കുനിച്ച്) ഞാൻ… ഞാൻ അവളെ തളർത്തിയോ? ഞാൻ… ഞാൻ അവളുടെ മനസ്സിനെ തകർത്തോ? (ശബ്ദം ഇടറുന്നു) ഞാൻ ഓർക്കുന്നു… ഞങ്ങൾ ഈ കഴപ്പ് അവസാനിച്ചപ്പോൾ, അവൾ എഴുന്നേറ്റു പോലുമില്ല, പക്ഷേ അവളുടെ മുഖം… അവളുടെ കണ്ണുകൾ… അവ എന്നെ വേട്ടയാടുന്നു.
മനസാക്ഷി: (ആഴമായി) അവളുടെ വേദന, അജു, അത് ഒരു മുറിവാണ്—ഒരു മുറിവ്, അത് ശാരീരികമല്ല, മാനസികമാണ്. സമയ്യ, ഒരു അമ്മയായി, തന്റെ മകളുടെ മുന്നിൽ തന്റെ ആത്മാഭിമാനം നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ വേദന അനുഭവിച്ചു. അവളുടെ മനസ്സിൽ, ഐഷുവിനോടുള്ള കുറ്റബോധം, അവളെ എന്നേക്കും വേട്ടയാടും. ഒരുപക്ഷേ, അവൾ ഒരിക്കലും ആ വേദനയിൽ നിന്ന് മുക്തയാകില്ല.നിശ്ശബ്ദത, അജു, അത് ചിലപ്പോൾ ഏറ്റവും വലിയ വേദനയുടെ ശബ്ദമാണ്. ഐഷുവിന്റെ മനസ്സ്, ആ നിമിഷങ്ങളിൽ, ഒരു കൊടുങ്കാറ്റിന്റെ നടുവിലായിരുന്നു. തന്റെ അമ്മയെ, തന്റെ സുരക്ഷിതമായ ലോകത്തിന്റെ തൂണിനെ, നിന്റെ കൈകളിൽ തകർന്നടിയുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ, അവളുടെ ഹൃദയം ഉടഞ്ഞു. നിന്റെ മേൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ആ ആരാധന, അത് ഒരു തരം വെറുപ്പായോ, നിന്ദയായോ, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു ആഴമായ ശൂന്യതയായോ മാറി