Posted by ചിന്തിക്കാൻ ഉള്ള പ്രായം പോലുമില്ലായിരുന്നു എന്നതാണ് സത്യം… അനാഥനായിരുന്ന മാഷ് അനാഥരായ രണ്ടു ജന്മങ്ങൾക്ക് പുതിയൊരു ജീവിതം വെച്ചു നീട്ടിതന്നു, പഠിപ്പിച്ചു.. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരുനാൾ മാഷ് ഞങ്ങളെ വിട്ട് പോയി.. ഒരു ജന്മം സമ്പാദിച്ചതുമുഴുവൻ സ്വന്തം മക്കളായി കണ്ട ഞങ്ങൾക്കായി തന്നു… മുരളി മാഷ്ടെ മരണം ഞങ്ങളെ വല്ലാതെ ഉലച്ചു കളഞ്ഞിരുന്നു…
അശ്വതി എന്നയെന്റെ അച്ചുവേച്ചിയിപ്പോ മുരളിമാഷ് പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന അതേ സ്കൂളിലെ അധ്യാപികയാണ്…പക്ഷെ സ്കൂളിപ്പോ മോടിപിടിപ്പിച്ച് ഈ നാട്ടിലെത്തന്നെ വലിയ സ്കൂളുകളിൽ ഒരെണ്ണമായി മാറിയിരുന്നു.. അതുകൊണ്ട് തന്നെ സാമാന്യം വലിയൊരു സാലറിയും ചേച്ചിയ്ക്ക് ഉണ്ടായിരിന്നു…. ചേച്ചി ഒറ്റയൊരാളുടെ സമ്പാദ്യത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ വീട് പുതുക്കി പണിതു.. വീടെന്ന് പറയുമ്പോ എനിക്കും ചേച്ചിക്കും, പിന്നെ ആരെങ്കിലും വന്നാൽ അവർക്ക് കൂടെ തങ്ങാൻ പാകത്തിലൊരു വീട്…
ഞാൻ കണ്ടതിൽ വെച്ചേറ്റവും സുന്ദരി എന്റെ ചേച്ചിയാണ്… പെണ്ണഴകെന്നു പറയുമ്പോ എന്റെ മനസ്സിൽ വരുന്ന രൂപം ചേച്ചിയുടേതായിരുന്നു… ചെറു നുണക്കുഴികളുള്ള കവിളും, അഴകുള്ള വലിയ കണ്ണുകളായിരുന്നു ചേച്ചിയുടെ ഭംഗി.. ആ സൗന്ദര്യത്തെ പുകഴ്ത്തി ഞാനിടക്ക് കളിയാക്കാറുണ്ട്.. ഏതോ വലിയ വീട്ടിലെ കുട്ടിയാണെന്ന് പറയും ഞാൻ …
അശ്വിനെന്ന ഞാനിപ്പോളൊരു കോളേജ് വിദ്യാർത്ഥിയാണ്.. ചേച്ചിയുടെ അതേ പാത പിന്തുടരാനാണ് താല്പര്യമെങ്കിലും ചേച്ചിക്ക് ഞാനൊരു പോലീസ് ഓഫീസർ ആയി കാണാനാണ് ആഗ്രഹം!