ബംഗ്ലാവ് [ആദി]

വീശിയടിച്ച കാറ്റുമേറ്റപ്പോൾ തലച്ചോറിൽ ലഹരി പൂത്തുലഞ്ഞു. സിരകളിലതു നുരണത്തു. അയാൾ തിരികെ ബെഡ്ഡിൽ ചെന്നിരുന്നു.

നിസ്ക്കാര തഴമ്പുള്ള നെറ്റിയിൽ തടവി അയാൾ തലപ്പാവ് അഴിച്ചുവെച്ചു. വെളുത്ത ഫൾസ്ലീവ് ഷർട്ടുമഴിച്ചു. സിൽക്ക് ജുബ്ബക്കൊപ്പം ഷർട്ടും സോഫയിലിട്ടു. അറബികളുടേതുപോലുള്ള ആ കൊഴുത്ത ശരീരത്തിൽ കിടന്ന തടിച്ച വൈറ്റഗോൾഡ് മാലയിൽ അർദ്ധചന്ദ്രാകൃതിയിൽ തീർത്ത ലോക്കറ്റിലെ വജ്രക്കല്ല് തിളങ്ങി.

അയാൾ പതിയെ അവളുടെ ദാവണി അഴിച്ചു മാറ്റി. വൃന്ദയൊന്നു നടുങ്ങിയെന്നു തോന്നി, നാണക്കേടും പരിഭ്രമവും കൊണ്ട് പതറിയ അവൾ ഇരു കൈകളും മാറത്ത് പിണച്ചുവെച്ചു. അയാൾ പക്ഷെ, മാറിടത്തിലേക്കല്ല, ഭംഗിയെഴുന്ന ആ പൊക്കിളിലേക്കാണു നോക്കിയത്.

“ഇജ്ജെന്നും ഞമ്മളേതായിരിക്ക്വാ? അനക്കൊരു അരണഞാണം ഞമ്മളു പണിയിച്ചു തരാം.ഈ പൊക്കിളിനതൊരു ഭംഗിയായിരിക്കും.” ഹാജിയാർ പറഞ്ഞു

“അല്ലേ, ബേണ്ട. അതിമ്മിണി അതിമോഹാ.. ഞമ്മളു ബിളിക്കുമ്പോ ജ് വന്നാ മതി. ഞമ്മന്റെ പുതി തീരണ വരെ. എന്നാ ഞമ്മളു അനക്ക്

അറബിപ്പൊന്നിന്റെ കൂമ്പാരം തരും.കൂമ്പാരം” വികാര ജ്വാലയാൽ വിങ്ങിയ അയാൾക്ക് എന്തു പറയണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു.

“ഇതെന്താപ്പാ, യിത്..? അയാൾ അവളുടെ പുക്കിളിൽ ചുണ്ടമർത്തി.

ഹ’ അയാളുടെ തടിച്ച ചുണ്ടുകൾ ഊഷ്മളമായ ഭാഗത്ത് പതിഞ്ഞപ്പോൾ അവളൊന്നു കുറുകി. ദേഹം ഉലഞ്ഞുപോയി. അയാളുടെ നാവ് ആ

ചുഴിയിലേക്കിറങ്ങി.

“ശ്ശ്” അവിടെ നനഞ്ഞ നാവ് പിടഞ്ഞപ്പോൾ വൃന്ദയിൽ സീൽക്കാരം പുറപ്പെട്ടു. അപ്പോൾ അവളുടെ പാവാടക്കെട്ട അഴിയ്ക്കക്കുകയായിരുന്നു അയാൾ, അയാളുടെ തിടുക്കം അരക്കെട്ടിൽ അറിഞ്ഞപ്പോൾ അവളൊന്നു തേങ്ങി. ആദ്യരാത്രിയിൽ മണിയറയിൽ കഴുത്തിൽ മിന്നുകെട്ടിയ അജ്ഞാതപുരുഷന് സമർപ്പിക്കേണ്ട വിശുദ്ധി ഏതാനും മിനിറ്റുകൾക്കകം വിസ്മൃതിയിലാവുമെന്ന് ഒരേങ്ങലോടെ അവൾ അറിഞ്ഞു.