അനു: ചേട്ടാ ഞാൻ പോട്ടെ?
കിരൺ: നീ ഡ്രസ്സ് നേരെ ഇട്ടിട്ടു പോ. മനു അവിടെ ഉള്ളതല്ലേ.
അനു: ഹാ… ചേട്ടാ…
മനസില്ല മനസോടെ ഡ്രസ്സ് നേരെ ആക്കി അനു പുറത്തേക്ക് പോയി….
കിരൺ: ഇവൾക്ക് ഒരു ബെല്ലും ബ്രേക്കും ഇല്ലാതായി കെട്ടോ.
ധന്യ: പിന്നെ ജിമ്മിയുടെ അടുത്ത് ഇല്ല, പിന്നെയാ ചേട്ടൻ്റെ അടുത്തു. അവൾക്ക് ഇപ്പോൾ ചേട്ടനെ വേണം, അതാണ് ആവശ്യം.
കിരൺ: ഞാൻ ഇപ്പോൾ എന്നെ സൂക്ഷിക്കേണ്ട അവസ്ഥ ആണല്ലോ.
ധന്യ: കൂടുതൽ ജാഡ ഒന്നും ഇടേണ്ട, വേണം എങ്കിൽ ഒന്ന് ഉപ്പു നോക്കിക്കോ.
കിരൺ: ഏയ്… ആ പാവം മനു നെ ഓർക്കുമ്പോൾ സങ്കടം വരും.
ധന്യ: അവൻ പാവം അല്ലെന്നു മനസിലായില്ലേ?
കിരൺ: രണ്ടും കൂടി എല്ലാം കഴിഞ്ഞിട്ട് അപ്പാടെ ഇങ്ങു പൊന്നോ റൂമിൽ നിന്ന് മനു ൻ്റെ മുന്നിലേക്ക്.?
ധന്യ: അത് മനു വന്നു വിളിച്ചു ഇടക്ക്, അതല്ലേ പറ്റിയത്?
കിരൺ: എവിടെ റൂമിലോ?
ധന്യ: ഏയ്… അവൻ റൂമിലേക്ക് വരില്ലല്ലോ, ബെൽ അടിച്ചു.
കിരൺ: ഓ… അപ്പോൾ രാവിലത്തേത് പോലെ പാതിവഴിയിൽ ആണോ വീണ്ടും?
ധന്യ: ഏയ്.. അല്ലല്ല… സംഭവം ഒക്കെ ഫിനിഷ് ചെയ്തു, എനിക്കും അവൾക്കും… എന്നിട്ട് ഇങ്ങനെ കിടക്കുമ്പോ ബെൽ അടിച്ചു. എനിക്ക് ആണെങ്കിൽ അബദ്ധവും പറ്റി.
കിരൺ: എന്ത്?
ധന്യ: ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും നൂൽ ബന്ധം ഇല്ലാതെ കിടക്കുവാരുന്നു. ബെൽ കേട്ടപ്പോൾ ഞാൻ ചേട്ടൻ ആണോ എന്നും ഓർത്തു. അവളും പറഞ്ഞു രാവിലെ ചേട്ടൻ പാതിവഴിയിൽ അല്ലെ പോയത്, പിന്നെ ഞാൻ വിളിച്ചു സംസാരിച്ചതും ആണല്ലോ, അപ്പോൾ മുട്ടി നില്കുവായിരിക്കും വരുമായിരിക്കുയും എന്നൊക്കെ ഇടയിൽ.