രാത്രിയില്‍ വിടരുന്ന പൂവുകള്‍ [സ്മിത]

“കെടന്ന് ഒറങ്ങാൻ നോക്ക്…”

ശ്രീലത ആശ്വസിക്കുന്നത് അവൻ കണ്ടു.

“ശ്യോ, മോൻറ്റെ ഒറക്കം കളഞ്ഞല്ലോ!”

ശ്രീലത അവനെ വിഷമത്തോടെ നോക്കി.

“അച്ഛനെപ്പഴാ വന്നേ?”

“ഓ! പതിവ് സമയത്ത്…”

അസഹ്യമായ വെറുപ്പോടെ അവർ പറഞ്ഞു.

“ഇപ്രാവശ്യോം എടത്തും വലത്തും കൃഷ്ണേട്ടനും മോനായിയും താങ്ങിപ്പിടിച്ചോണ്ട് ആരിക്കും വന്നത് അല്ലെ?”

“എന്നും അവമ്മാരല്ലേ കൊണ്ടരുന്നേ!”

മുഖത്തെ വെറുപ്പ് മായ്ക്കാതെ അവർ പറഞ്ഞു.

“ആ നീ ഒറങ്ങിക്കോ…”

അവർ തിരിഞ്ഞ് കിടപ്പുമുറിയിലേക്ക് നടന്നു.

കിടന്നെങ്കിലും സന്ദീപിന് ഉറക്കം വന്നില്ല.
തനിക്കും പലപ്പോഴും തോന്നിയിരുന്നു, രാത്രിയിൽ ചിലപ്പോൾ ആരോ പുറത്ത് നിൽക്കുന്നുണ്ട് എന്ന്. അതൊക്കെ തൻറ്റെ തോന്നലുകൾ മാത്രമാവും എന്ന് കരുതി അവഗണിക്കുകയായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ‘അമ്മ വന്ന് താൻ ഉറങ്ങിക്കിടക്കുമ്പോൾ പേടിയോടെ വന്ന് പറയണമെങ്കിൽ ശരിക്കും ആരെങ്കിലും പുറത്ത് നിന്നിട്ടുണ്ടാവണം!
ആരായിരിക്കും?
മോഷ്ട്ടാക്കൾ ആരെങ്കിലും?
അതിന് സാധ്യതയുണ്ട്.
അല്ലെങ്കിൽ?
പെട്ടെന്ന് അവനൊന്നു ഞെട്ടി.
ഇനി അമ്മയെ കാണാൻ ആരേലും?
അതിന് സാധ്യതയുണ്ടോ?

അൻപത്തിയെട്ടു വയസ്സായി അമ്മയ്ക്ക്. എന്നാലും തേജസ്സിനും സൗന്ദര്യത്തിനും ഒരു കുറവുമില്ല. വീട്ടിൽ വരുന്നവരും പുറത്ത് പോകുമ്പോൾ കണ്ടുമുട്ടുന്നവരും ഒക്കെ ഇപ്പോഴും അമ്മയെ കണ്ണുകൾകൊണ്ട് കൊത്തിപ്പറിക്കുന്നത് താൻ പലപ്പോഴും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അമ്മയോട് കിന്നരിക്കാനും കൊഞ്ചാനും പഞ്ചാര വർത്താനം പറയാനും താല്പര്യമുള്ളവരാണ് പലരും. ചിലതൊക്കെ മനസ്സിലാക്കി ‘അമ്മ തന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അവരെ അകത്തി നിർത്താറുമുണ്ട്.