Posted by അമ്മ: മോനെ നമ്മൾ ആരൊക്കെയാണെന്ന് നീ ഓർക്കണം. 32 വയസ്സുള്ള നിനക്ക് 56 കഴിഞ്ഞ ഞാൻ എന്ത് സുഖം തരാൻ ആണ്…
ഞാൻ: അതൊക്കെ എനിക്ക് കിട്ടുന്നത് മതി. അമ്മയുടെ അഭിപ്രായം പറയ്.
അമ്മ: സത്യത്തിൽ നീ പറയുന്നത് എനിക്ക് മനസിലാകുന്നില്ല.
ഞാൻ: ഈ ലോകത്തിൽ എന്നെ ജീവന് തുല്യം സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരേ ഒരു വ്യക്തി അമ്മയാണെന്ന് എനിക്ക് അറിയാം.
അമ്മ: അതു പിന്നെ അങ്ങനെ ആണല്ലോ, എനിക്ക് നിൻ്റെ ചേട്ടനെക്കാളും ഒരുപിടി മുന്നിലാണ് നീ. അതിനു എന്താ സംശയം.
ഞാൻ: അതിനു ഒരു സംശയം ഇല്ല, എനിക്കും എന്തും തുറന്നു പറയാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ഉള്ളതും അമ്മയോട് ആണല്ലോ, അതുകൊണ്ട് ആണ് ഞാൻ ചോദിക്കുന്നത്. പുറത്ത് നിന്ന് ആരെയെങ്കിലും ഒപ്പിച്ചു തരാമെന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ, അതിനുപകരം അമ്മ തന്നെ എൻ്റെ കൂടെ നിൽക്കില്ലേ….
അമ്മ: എടാ മോനേ നീ എന്താ പറയുന്നത്. അമ്മ ആണോ അതിനൊക്കെ ഒരു മകനെ സഹായിക്കുന്നത്.
ഞാൻ: പിന്നെ എന്തെങ്കിലും അമ്മമാർ പറയുമോ മകന് കഴപ്പ് തീർക്കാൻ പുറത്ത് നിന്നും ആളെ ഒപ്പിച്ചു തരാമെന്ന്…
അമ്മ: അതു നിൻ്റെ അവസ്ഥ കണ്ട് പറഞ്ഞത് അല്ലെ, നല്ല പ്രായം വെറുതെ ഇങ്ങനെ കളയണ്ട എന്ന് കരുതി നിനക്ക് അൽപ്പം ആശ്വാസം കിട്ടാൻ വേണ്ടി ആണ് അതിനു ഞാൻ സമ്മതിക്കാം എന്ന് വച്ചത്. അപ്പോൾ നീ തന്നെ പറഞ്ഞു അവിടെ സുഖം കിട്ടും സ്നേഹം കിട്ടില്ല എന്ന്. ഈ സ്ഥാനത്ത് ഒരു അമ്മയായ ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യാൻ ആണ്. അതും ഈ വയസാം കാലത്ത്.
ഞാൻ: വയസ്സ് വിടു, എനിക്ക് അമ്മയെ അല്ലാതെ ആരെയും സ്നേഹിക്കാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. പുറത്ത് ആരുമായി അധികം കൂട്ടു ഇല്ലാത്ത എനിക്ക് ഏക ആശ്രയം അമ്മ ആണ്. ഇന്ന് ഉച്ചൈക്കുള്ള കാര്യങ്ങൾക്ക് ശേഷം അമ്മയെ ഞാൻ എൻ്റെ ആരെല്ലാമോ ആയി മനസിൽ കരുതി പോയി.