ഞാനമ്മയെ നോക്കി. ആ മുഖം വിളറിവെളുത്തിരുന്നു. ഞാനൊന്നു ചിരിച്ചു. മൃദുവായ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു…പിന്നേയ് അച്ഛനെപ്പറ്റി ചോദിച്ചത് എൻ്റെ മര്യാദ. ഇമ്മാതിരി മറുപടി സംസ്കാരമുള്ള ആരും തരില്ല. ഞാനുമ്മറത്തു കാണും. ജനയിതാക്കൾ രണ്ടും നിശ്ശബ്ദം. ഞാൻ സ്ഥലം വിട്ടു. ആഹ്! ഒരങ്കം കഴിഞ്ഞു! ഇനിയെന്താണാവോ ഈയുള്ളവനെ കാത്തിരിക്കുന്നത്? വിടവാങ്ങിയപ്പോൾ അമ്മയുടെ ഉയർന്നു താഴുന്ന മുട്ടൻ മുലകളാണ് തലച്ചോറിൽ പതിഞ്ഞ ദൃശ്യം. ഓഹ്! അമ്മയ്ക്ക് അറുപതു കഴിഞ്ഞു എന്ന് ആരും പറയില്ല. ആ തടിച്ച തുടകൾക്കിടയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തിയാൽ… വിയർത്തു നനഞ്ഞ അമ്മയുടെ അകം തുടകൾ കവിളുകൾ ഞെരുക്കിയാൽ…ആഹ്! ഞാനൊന്നു തല കുടഞ്ഞു…
ഉമ്മറം ഇപ്പോഴും വിജനം. നമ്മടെ മിനിമം പ്രോഗ്രാം… മീരേച്ചിയേം റിയയേം കണ്ടു കുശലം പറഞ്ഞു വിടവാങ്ങുക…. ഞാനൊന്നു നിന്നു. ആഞ്ഞൊരു ശ്വാസമെടുത്തു. പിന്നെ അകത്തേക്കു നടന്നു.. വാതിൽക്കൽ നിന്ന് അകമാകെ ഒന്നു നിരീക്ഷിച്ചു.
വലിയ ഹോളാണ്. ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോഴുള്ള പഴയ ഫർണീച്ചറെല്ലാം മാറ്റിയിരിക്കുന്നു. പുതിയ സ്റ്റൈലിൽ ഉള്ള സോഫാ സെറ്റും, ലവ് സീറ്റും, കോഫീ ടേബിളും, ഒരു വശത്ത് ഒരു വലിയ ഫ്ലാറ്റ്സ്ക്രീൻ ടീവിയും… പഴയ ഒരു ലുക്കല്ല. നല്ല ടേസ്റ്റുള്ള ആരോ ആണ് ഡെക്കോർ ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. ഉള്ളിൽ രണ്ടു സ്ത്രീകളും ഒരു പുരുഷനും സോഫകളിൽ ഇരിക്കുന്നു. വെളിയിലേക്കാളും ഇത്തിരി വെളിച്ചം കുറവാണ്. കണ്ണുകൾ തെളിഞ്ഞപ്പോൾ എല്ലാരും തിരിഞ്ഞെന്നെ നോക്കുന്നു. ഞാനകത്തേക്കു കടന്നു.