ഭ്രമം 2 [കബനീനാഥ്]

ദയ ഒന്നു കുലുങ്ങി വിറച്ചത് ദീപക് അറിഞ്ഞു…
അവൾ കരയുകയാണ്……….!
അവൾ പൊഴിക്കുന്നത് നിസ്സഹായതയുടെയും ഭയത്തിന്റെയും കണ്ണുനീരാണ്……
ദീപക് അവളെ ഇറുക്കി പിടിച്ചതല്ലാതെ അനങ്ങിയില്ല…
“ഐ നോ………. ഭർത്താവിന്റെ ആവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്നവളാണ് ഭാര്യ എന്ന് എനിക്കറിയായ്കയല്ല… പക്ഷേ………..””
ആ ‘പക്ഷേ’ യിൽ എല്ലാം അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് എന്ന് ദീപക്കിന് അറിയാമായിരുന്നു…
ഇനി അവളോട് ഈ കാര്യം ആവശ്യപ്പെടരുത്……….
അല്ലാത്തവ എല്ലാം ചെയ്തു തരും…
‘ശയനേശു വേശ്യ’ എന്ന രീതിയിൽ……….
കിച്ചണിൽ…
ഹാളിൽ……….
ബാത്റൂമിൽ……….
ഒരു പക്ഷേ സിറ്റൗട്ടിലും, അതിനു പുറത്തും…
കാരണം അതൊക്കെ ദയയും ആസ്വദിക്കുകയും ഇഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു…
രണ്ടു വർഷം മുൻപ് ഇതേ സ്ലാബിൽ കിടത്തി ദയയെ ഭോഗിച്ച നിമിഷം ദീപക്കിന് ഓർമ്മ വന്നു…
പാതിരാത്രിയും കഴിഞ്ഞായിരുന്നു അത്……
പാതി കൊഴിഞ്ഞു വീണ വസ്ത്രങ്ങളും വാരിപ്പിടിച്ചുള്ള സംഭോഗം……
ദയയുടെ ആവേശം വല്ലാത്ത ഒന്നായിരുന്നു…
ശബ്ദമുണ്ടാക്കരുത് എന്ന കരാറിലായിരുന്നു കിടക്കയിൽ നിന്നും ടെറസ്സിലേക്ക് വന്നത്……
പക്ഷേ പുറംപണിയുടെ മാസ്മരികതയിൽ വാക്കുകൾ അടക്കിപ്പിടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല…
കൊണ്ടും കൊടുത്തും…
നക്കിയും നക്കിയുലർത്തിയും…
സീൽക്കാരങ്ങൾ……….
രതിയുടെ വന്യവചസ്സുകൾ………..
വെട്ടിപ്പിടിക്കാനും വിട്ടു കൊടുക്കാതിരിക്കാനുമുള്ള ത്വര…
അതെന്നും ഓർമ്മയിൽ നിൽക്കുന്നതാണ്…
ഒടുവിൽ എല്ലാം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ കണ്ട ദയയുടെ മുഖം……….!
അത് വർണ്ണിക്കുവാൻ ഒമർഖയ്യാമിനും സാദ്ധ്യമല്ലായിരുന്നു…
ചിതറിയ മുടിയിഴകൾ…
ചുവന്ന കവിൾത്തടങ്ങളിൽ കടിയേറ്റ പാടുകൾ…
ദയയുടെ മൂക്കിൻ തുമ്പും, എന്തിന് ചെവി വരെ ചുവന്നു തിണർത്തിരുന്നു…
പിറ്റേന്ന് ദയ ലീവായിരുന്നു…
കവിളിലെയും കഴുത്തിലേയും ദന്തക്ഷതങ്ങൾ കാരണം…
അതേ……….
അങ്ങനെ എല്ലാത്തിനും ദയ തന്നോടൊപ്പമാണ്……
അല്ലെങ്കിൽ തനിക്കു മുകളിലാണ്……
അവൾക്ക് ഒന്നു മാത്രമേ തനിക്കായി സാധിച്ചു തരാൻ പറ്റാത്തതുള്ളൂ…
അതിന് കുറ്റം പറയുക വയ്യ…