ആദി പൂജ [ആദിദേവ്]

“ഈ ചെക്കൻ്റെ ഒരു കാര്യം, വിടടാ” പൂജ അവൻ്റെ തല പിടിച്ച് മെല്ലെ മാറ്റി.

അവൻ സങ്കടത്തോടെ അമ്മയെ നോക്കി.

“ആകെ നനഞ്ഞിരിക്കുവാ, വല്ല പനിയും വരും ഇനിം വൈകിയാ.”

പൂജ അവനെ പിടിച്ച് എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു.

“എന്ത് ഭംഗിയാ അമ്മേടെ വയറ് കാണാൻ. ഒന്നൂടെ കാണിച്ചെരോ?”

“അയ്യടാ, ചെക്കൻ്റെ ഓരോരോ പൂതിയേ,” പൂജ ചിരിച്ചു, പിന്നെ മെല്ലെ നടന്നകന്നു.

ബാത്ത് റൂമിൻ്റെ വാതില്ക്കൽ നിന്ന് അവളൊന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആദി അപ്പഴും പൂജയെ നോക്കി നിൽക്കായിരുന്നു.

“പിന്നെ തരാടാ” ചുണ്ടിൽ ചെറു പുഞ്ചിരി ഒളിപ്പിച്ച് വച്ച് പൂജ അവനെ നോക്കി പറഞ്ഞു. മുഖത്തേയ്ക്ക് വീണ മുടി മെല്ലെ ഒതുക്കി അവൻ തൻ്റെ അമ്മയെ നോക്കി നിന്നു.

രാത്രി അവരൊന്ന് കറങ്ങാൻ ഇറങ്ങി. മഞ്ഞയും ചുവപ്പും ലൈറ്റിൽ കുളിച്ചു നിൽക്കുന്ന മുംബൈ നഗരം കാണാൻ അതിവ സുന്ദരിയായിരുന്നു. മിന്നി മറയുന്ന വെളിച്ചത്തിലൂടെ അവരങ്ങനെ നടന്നു നീങ്ങി.

മുബൈ ഫുട്പാത്തിലൂടെ തൻ്റെ അമ്മയുടെ പിടിച്ച് നടക്കുംമ്പോൾ ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ പോലെ നൂറു ചോദ്യങ്ങളും ആശ്ചര്യങ്ങളും ആദിയ്ക്ക് കൂട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിനെല്ലാം ഒരു നൂറു ഉത്തരങ്ങളുമായി പൂജ അവൻ്റെ അറിവിൻ്റെ പുസ്തകങ്ങളായി.

ഒടുവിൽ പൂജ അവനെം കൊണ്ട് ഒരു വലിയ ബുക്ക് സ്റ്റാളിലേയ്ക്ക് കയറി. എന്നും പുസ്തകങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്ന പുജയ്ക്ക് ഒരു വമ്പൻ ലീസ്റ്റ് തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു അവിടെ വാങ്ങാൻ.

ആദിയ്ക്കും തൻ്റെ കണ്ണുകൾക്ക് തിളക്കമേറുന്ന ഒരു കാഴ്ചയായിരുന്നു ആ പുസ്തകശാല. ഓരോ വിഭാഗത്തിലും ആയിരത്തോളം വരുന്ന പുസ്തകങ്ങൾ തൻ്റെ വീട്ടിലും ഉണ്ട് ഒരു ലൈബ്രറി. അമ്മയുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കുറച്ച് പുസ്തകങ്ങൾ. അതിനപ്പുറം ഇത്രയേറെ പുസ്തകങ്ങൾ അവൻ ആദ്യമായിട്ട് കാണുകയാണ്. പുസ്തകങ്ങൾ തിരയുന്ന പൂജയുടെ പിന്നാലെ ഒരു ഐഡിയയും ഇല്ലാതെ ആദി മെല്ലെ നടന്നു.