“എന്നെ സംരക്ഷിച്ച മനുഷ്യനോടുള്ള ആരാധനകൊണ്ടാവാം, അലിക്ക മരിക്കുന്ന വരെ ഒന്നിനും ഞാൻ എതിര് പറഞ്ഞിട്ടില്ല. എല്ലാം നിനക്ക് അറിയാം എന്ന് എനിക്ക് അറിയാം. നിനക്ക് മാത്രമല്ല. അച്ഛന്റെ സമ്മാനങ്ങൾ വാരികൂട്ടിയ എന്റെ കൊച്ചിനും. സ്വന്തം അമ്മ അവളുടെ അച്ഛനല്ലാത്ത ഒരുത്തനു കാലകത്തി കൊടുത്തെന്നു അറിഞ്ഞിട്ടും അമ്മ അമ്മക്ക് ഇഷ്ടം ഉള്ള പോലെ ജീവിക്ക്, ഞാൻ അമ്മയെ കുറ്റപ്പെടുത്തില്ല എന്നേ എന്റെ കൊച്ച് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ…”
അഫ്സലിന്റെ നേരെ നോക്കി ബിനിൽ പുഞ്ചിരിച്ചു
“ഇപ്പോ ഈ വീടിന്റെ നാഥൻ നീയാ. എന്റെയും അമ്മൂന്റെയും ജീവിതം നിന്റെ ഔദാര്യമാണ്. അലിക്കയുടെ മരണശേഷം പലവട്ടം എന്റെ കെട്ടിയോൻ ഇവിടെ വന്ന് പ്രശ്നം ഉണ്ടാക്കിയപ്പോഴും നിനക്കെന്നെ ഇറക്കി വിടാമായിരുന്നു. പക്ഷെ നീയെന്നെ അയാളിൽ നിന്നും സംരക്ഷിച്ചതല്ലാതെ എന്നോടിവിടുന്ന് ഇറങ്ങി പോവാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ആ നിന്നോടും ഞാൻ ഒന്നിനും എതിര് പറയില്ല. ”
അഫ്സൽ മറുപടി പറയാനാകാതെ ബിനിലയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടു നിന്നു.
“സമ്മതിച്ചില്ലെങ്കിൽ നീയെന്നെ ഇറക്കി വിടുമോ എന്നുള്ള പേടികൊണ്ട് പറഞ്ഞതല്ല ഞാൻ. ഇഷ്ടത്തോടെ തന്നെ പറഞ്ഞതാ. എന്റെ അലിക്കാന്റെ മോനാ നീ. ഉപ്പാന്റെ വെപ്പാടിയായി ജീവിച്ച എനിക്ക് ഉപ്പാന്റെ ഈ മോന്റെ വെപ്പാട്ടിയാവാനും ഇഷ്ടാ…”
നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടെ ബിനില അഫ്സലിന്റെ മേലേക്ക് ചാഞ്ഞു.
“മോൻ പറയുന്നതെന്തും അനുസരിച്ചു ഇവിടെ ജീവിക്കാനാ എനിക്കിഷ്ടം. അലിക്കാന്റെ വെപ്പാട്ടി എന്ന് പലരും എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി വിളിച്ചപ്പോഴും എന്റെയുള്ളിൽ സങ്കടത്തിനു പകരം സന്തോഷമായിരുന്നു.”