നന്ദിനി [അജിത് കൃഷ്ണ]

മുത്തശ്ശി :ചെറുപ്പത്തിലേ രണ്ട് കുഞ്ഞുങ്ങളെയും ഞങ്ങളെ ഏല്പിച്ചു പോയത് ആ.. ഒരു ഒറ്റ കുടുംബം പോലെ കഴിഞ്ഞത് ആണ്…

ശ്യാം :അറിയാം മുത്തശ്ശി അവൻ എന്നോട് എല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്….

മുത്തശ്ശി : അവൻ എല്ലാരോടും അങ്ങനെ മിണ്ടി പഴകുന്ന ടൈപ്പ് അല്ല… എങ്ങനെ നിന്റെ കൂടെ കൂട്ടായി…

ശ്യാം :അതൊക്കെ നമ്മൾ സെറ്റ് ആക്കി… അല്ല ഇവിടെ അവനു കൂട്ടുകാർ ആരുമില്ലേ…

മുത്തശ്ശി :ഉണ്ടായിരുന്നു… അവൻ ഒരു ചെറിയ വാശികാരൻ ആണ്… അന്ന് ഉണ്ടായ സംഭവത്തിൽ എന്റെ കുഞ്ഞു ഒറ്റ നിൽപ്പ് ആയിരുന്നു…

മുത്തശ്ശി വിതുമ്പി ഒപ്പം നന്ദിനിയും…

ശ്യാം :ശെ അതൊക്കെ പോട്ടെ മുത്തശ്ശി…

മുത്തശ്ശി :ആ മോൻ അവന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞതാ… അന്ന് ഈ വീട്ടിൽ മൂന്നു ശരീരം ആണ് കെട്ടി പൊതിഞ്ഞു കൊണ്ട് വന്നത്. എന്റെ കുഞ്ഞു കരയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല ഒരു ഒറ്റ നിൽപ്പ് ആയിരുന്നു അത് നോക്കി. അന്ന് അവന്റെ സ്കൂളിൽ നിന്ന് സാറാന്മാരും ടീച്ചർമാരുമൊക്കെ വന്നു അവനെ ഒരുപാട് ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

പക്ഷേ അവൻ അതൊന്നുംകാര്യം ആക്കിയില്ല, അന്ന് അവന്റെ ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന ഒന്ന് രണ്ട് പിള്ളേർ മാത്രം ആണ് വന്നത്.. പിന്നെ അവൻ അവരോട് അല്ലാതെ ക്ലാസ്സിലെ മറ്റ് ഒരു കുട്ടികളുമായി ചങ്ങാത്തം ഇല്ലാതെ ആയി.. അവരൊക്കെ ജോലി കാര്യങ്ങൾ ആയി ഓരോരുത്തർ ആയി പല വഴിക്ക് പോയപ്പോൾ പിന്നെ അവനു ആരും തന്നെ കൂട്ട് ഇല്ലായിരുന്നു… ആ അവൻ ആണ് മോനെ എന്റെ കുഞ്ഞു….

സാരി തുമ്പ് കൊണ്ട് കണ്ണ് തുടച്ചു പറയുമ്പോൾ നന്ദിനി മുത്തശ്ശിയെ പുറത്ത് പിടിച്ചു മെല്ലെ സമാധാനിപ്പിച്ചു.