“സർ , ഒരുമാതിരി വൃത്തികെട്ട തമാശ ഒന്നും എന്നോട് പറയുരുത്…പ്രത്യേകിച്ച എന്റെ അനിയത്തിയെ പറ്റി ..”
“oh…സോറി..സോറി… സ്വന്തം അനിയത്തി ഒന്നും അല്ലല്ലോ.. ഭാര്യയുടെ അനിയത്തി അല്ലെ…”
“എനിക്ക് കുറച്ചു പണിയുണ്ട് , ഞാൻ പോവട്ടെ….പിന്നെ ഞാൻ റൂം മാറുന്നില്ല …അതിന്റെ പറ്റി ആലോചിച്ചു സാറിന് ടെൻഷൻ വേണ്ട….”
“അത് നല്ലൊരു തീരുമാനം തന്നെ….പിന്നെ ഞാൻ പറഞ്ഞ കാര്യം മറക്കേണ്ട…ഒരു മാസം വരെ നിങ്ങളുടെ ചേട്ടനും അനിയത്തിയും കളി എന്റെ റൂമിൽ നടക്കുള്ളൂ…അത് കഴിഞ്ഞാൽ അനിയത്തിയെ വേറെ എവിടെ എങ്കിലും കൊണ്ട് പോയി താമസിപ്പിച്ചേക്ക്…എനിക്ക് ഇപ്പോഴും ഈ കാറിൽ കിടന്നുള്ള കളി നടക്കില്ല.”
ശെരി എന്ന അർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി ജയൻ അവിടെ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു പുറത്തേക് ഇറങ്ങി.അനീഷ് പറഞ്ഞത് അനുസരിക്കുകയല്ലാതെ വേറെ വഴിയൊന്നു ജയന്റെ മുന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഒരാഴ്ച്ച പെട്ടെന്ന് കടന്നു പോയി. അടച്ചിട്ട റൂമിലെ റൂമിലെ ജീവിതം അപർണയുടെ മനസ്സിനെ മടുപ്പിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ചില സമയത്തു അവൾക്കു തോന്നും ഇവിടെ നിന്നും എങ്ങനെ എങ്കിലും നാട്ടിൽ പോയാൽ മതി എന്ന്..പക്ഷെ അപ്പോഴെല്ലാം അമ്മയുടെ മുഖം അവളുടെ മനസ്സിൽ മിന്നിമറിയുവാൻ തുടങ്ങും. ജയൻ തന്റെ കൂട്ടുകാർ വഴി അവൾക് എന്തെങ്കിലും ഇന്റർവ്യൂ തരപ്പെടുത്തുവാൻ നോക്കി എങ്കിലും ഒന്നും നടന്നതുമില്ല. അപർണ വന്നെകിലും ജയന്റെ അച്ചടക്കമില്ലാത്ത ദിനചര്യകളിൽ ഒന്നും വലിയ മാറ്റം ഒന്ന് വന്നിരുന്നില്ല. പതിവ് പോലെ ഓഫീസിൽ ദിവസത്തിന്റെ ഭൂരിഭാഗം സമയവും അവൻ ചിലവഴിക്കുന്നത് തുടർന്ന് കൊണ്ടിരുന്നു. ഒന്ന് തുറന്നു സംസാരിക്കാൻ പോലും ആരുമില്ലാതെ അപർണ ആ നാലു ചുമരിനുള്ളിൽ വീർപ്പുമുട്ടാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. തന്റെ ഈ ഒറ്റപെടലിക്കിനെയും ജയന്റെ കാര്യത്തെ പറ്റിയും അവൾ തന്റെ ചേച്ചിയോട് ഫോൺ വിളിച്ചപ്പോൾ ഒരു ദിവസം സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു. അതെ പറ്റി അനു ജയനോട് ചോദിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.