Posted by
” ഇനിയൊരിക്കലും കാണില്ല എന്ന് മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു അവസാനമായി നിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല. അന്ന് അവസാനമായി നിന്നെ കണ്ടപ്പോൾ നീ എന്നത്തേയും പോലെ കാം ആയി എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ നടന്നു പോണത് ആണ് എന്റെ ഓർമ്മയിൽ ഉള്ളത്. അപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ അത് അവസാനത്തെ കാഴ്ച്ച ആണെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആ പിക്ച്ചർ മതി എനിക്ക് നിന്നെ ഓർമ്മിക്കാൻ.. അങ്ങനെ കരുതി ആണ് ഞാൻ നിന്റെ അടുത്ത് വരാഞ്ഞത്…”
അവൻ ഇന്നലെ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞിരുന്നു.. ഒരു വിടവാങ്ങൽ എന്റെ അടുത്ത് അവന് പറ്റില്ല എന്ന രീതിയിൽ.. ഇപ്പോൾ പെട്ടന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായത് അത് കൊണ്ടാണോ..? തന്നോട് യാത്ര പറയാൻ കഴിയില്ല എന്ന് കരുതിയാണോ അവൻ ഒന്നും പറയാതെ പോയി കളഞ്ഞത്..? ഇഷാനിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറയാൻ തുടങ്ങി.. അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിറച്ചു
അവൻ ശരിക്കും പോയോ..? അവൾക്ക് അത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.. അവൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കി.. ബൈക്ക് അവിടെ തന്നെ ഉണ്ട്.. അപ്പോൾ അതിന് അർഥം അവൻ പോയിട്ടില്ല എന്നല്ലേ..? ഇവിടെ വിട്ടു പോകുന്നത് കൊണ്ട് ഒരുപക്ഷെ ബൈക്ക് ഇവിടെ തന്നെ വച്ചിട്ട് പോയതും ആകാം.. ഇഷാനിയുടെ മനസ് അവളോട് തന്നെ തർക്കിച്ചു തുടങ്ങി. അവൾ വീണ്ടും അവനെ പേരെടുത്തു വിളിച്ചു റൂമിലൂടെയും അടുക്കളയിലൂടെയും എല്ലാം നടന്നു.. താൻ വിളിച്ചാൽ എത്ര ദൂരത്തു നിന്നും അവൻ വിളി കേൾക്കുമെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി.. പെട്ടന്നൊരു കാല്പെരുമാറ്റമോ ഒരു മറുപടിയൊ തനിക്ക് പിന്നിൽ വരുമെന്ന് അവൾ കരുതി.. അവൾക്ക് അവിടെ ആകെ അനുഭവിക്കാൻ കഴിഞ്ഞത് നിശബ്ദത മാത്രം ആയിരുന്നു..
ഒടുവിൽ ഇഷാനി സ്വയം ഉറപ്പിച്ചു.. അവൻ പോയി.. തന്നോട് ഒരു യാത്ര പോലും പറയാതെ അവൻ പോയി. അല്ലെങ്കിലും യാത്ര പറയാൻ ഞാൻ ആരാ അവന്റെ.. എന്നോടുള്ള അവന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം എല്ലാം കഴിഞ്ഞില്ലേ.. ഇനി ഇപ്പോൾ അവന് അവന്റെ കാര്യം നോക്കി പോകാമല്ലോ.. എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും പറയാൻ ഉണ്ടോ എന്ന് പോലും അവൻ ഓർത്തില്ലല്ലോ.. അല്ലെങ്കിലും അവനെ പറഞ്ഞിട്ട് എന്ത് കാര്യം.. പോകുവാ എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ പോകണ്ട എന്ന് താൻ പറഞ്ഞിരുന്നോ..? ഇല്ല.. ഒരുപക്ഷെ താൻ അങ്ങനെ പറയും എന്ന് അവൻ കരുതി കാണണം.. എന്റെ തെറ്റാണ്.. എല്ലാം എന്റെ മാത്രം മിസ്റ്റേക്ക് ആണ്…
നിറഞ്ഞു ഒഴുകുന്ന കണ്ണുകളോടെ ഇഷാനി വാങ്ങി കൊണ്ട് വന്ന കവറുകളിലേക്ക് നോക്കി. എത്ര ആശിച്ചു വാങ്ങി കൊണ്ട് വന്നതാണ്. ഒന്ന് കാണാൻ പോലും നിന്നില്ലല്ലോ..? ഇനിയിപ്പോ ഇതൊക്കെ തനിക്ക് എന്തിനാ… ഇഷാനിക്ക് സങ്കടത്തിനൊപ്പം ദേഷ്യം വരാൻ തുടങ്ങി.. അവൾ കയ്യിലിരുന്ന കവർ തുറന്നു അതിലെ ഷർട്ട് എല്ലാം വലിച്ചെറിഞ്ഞു.. വാച്ച് അതിന്റെ കവറോട് തന്നെ നിലത്തേക്ക് എറിഞ്ഞു.. എന്നിട്ടും അരിശം മാറാതെ കയ്യിൽ കിട്ടിയത് എല്ലാം അവൾ താഴെ എറിഞ്ഞുടച്ചു. ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചവരെ പോലെ അവൾ അലറി കരഞ്ഞു. വർഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറം ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ തീവ്രത അവൾ വീണ്ടും അറിഞ്ഞു.. മുംബൈ നഗരത്തിൽ നിന്നും രവിയച്ഛന്റെ ഒപ്പം വണ്ടി കയറിയതിന് ശേഷം ആദ്യമായ് അവൾ തനിച്ചായത് അവളറിഞ്ഞു. വേദനയോടെ അവൾ ആ സത്യത്തെ അംഗീകരിച്ചു.. താനിപ്പോൾ വീണ്ടും അനാഥ ആയിരിക്കുന്നു…