Posted by “ തരാം… എൻ്റെ കുട്ടന് വേണ്ടതെല്ലാം ഈ ഷീബ തരാം…. എൻ്റെ പൊന്നിനെ കയ്യിലൊന്ന് കിട്ടിയാൽ മാത്രം മതി…. ഒന്നിങ്ങ് വാ… എൻ്റെ കുട്ടാ…”
ഷീബക്ക് ആർത്തിയായി. ഇത്രയും കാലം വരണ്ടുണങ്ങിയ തൻ്റെ ജീവിതത്തിലും, പിന്നെ തൻ്റെ തുടുത്ത പിളർപ്പിലും നീരുറവ സൃഷ്ടിച്ചവനാണവൻ. അവനെ തനിക്കിനി കിട്ടിയേ തീരൂ. അവൻ്റെ സാമീപ്യമില്ലാതെ ഇനിയൊരു ജീവിതമില്ല.
അപ്പോഴാണ് വേറൊരു കാര്യമവൾ ഓർത്തത്.
“ പിന്നേയ്… ഇച്ചായാ… എനിക്ക് ഇച്ചായനോട് വേറൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്…”
‘നീ പറയെടീ…”
“ അത്… എൻ്റെ ആങ്ങള ചന്ദ്രേട്ടനെ ഇച്ചായനറിയില്ലേ… ചന്ദ്രേട്ടൻ ഇടക്കിടെ വീട് നോക്കാൻ ഓരോരുത്തരെ ഇങ്ങോട്ട് വിടാറുണ്ട്..ഇനി ചന്ദ്രേട്ടനോട് എന്താ പറയാ…? വീട് വിൽക്കുന്നില്ലെന്ന് പറഞാൽ അതിൻ്റെ കാരണവും പറയേണ്ടി വരില്ലേ…?”
അതൊരു പ്രശ്നമാണെന്ന് ബെന്നിക്ക് തോന്നി. മാനം മര്യാദക്ക് ജീവിക്കുകയാണ് ഷീബ. അവൾക്കൊരു പ്രശ്നവും താൻ കാരണം ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ല.
“ഷീബേ..ഇപ്പോ ഏതായാലും ചന്ദ്രേട്ടനോട് ഒന്നും പറയണ്ട… ഞാനൊന്ന് ആലോചിക്കട്ടെ… എല്ലാം നമുക്ക് ശരിയാക്കാമെന്നേ…”
“ശരി ഇച്ചായാ… അപ്പോൾ ഞാൻ പറഞ്ഞ കാര്യം…?”
“എന്ത് കാര്യം…”
“എൻ്റിച്ചിയാ…. എനിക്കിച്ചായനെ ഇപ്പക്കാണണം…”
ഷീബ കൊച്ചുകുട്ടികളെപ്പോലെ ചിണുങ്ങി.
“ എടീ പൂറീ… ഞാൻ നാളെ രാവിലെ നിൻ്റെ മുന്നിലുണ്ടാവും… അത് പോരെ നിനക്ക്… വെറുതെയെന്തിനാ നമ്മളായിട്ട് ഒരു പ്രശ്നമുണ്ടാക്കുന്നത്…”
“ഹൂ..ൻ്റെ ഇച്ചായാ…. ഇച്ചായനെന്താ വിളിച്ചത്…? എന്നെ… പൂ… പൂ… എന്തിനാടാ കള്ളാ…. അങ്ങനെ വിളിച്ചത്..?
എനിക്ക്… എനിക്ക്… സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലെൻ്റെ പൊന്നേ… വേണ്ട… അങ്ങനെ വിളിക്കണ്ട… ഊ… ഊ… ഉഫ്…ഫ്…”
ഷിബ കുഴഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന പൂറ്റിലേക്ക് നാല് വിരലുകൾ കയറ്റിയടിച്ചു. ഒരാൾ തന്നെ പൂറിയെന്ന് വിളിച്ചിരിക്കുന്നു. ദേഷ്യത്തിന് പകരം സിരകളിൽ ഭ്രാന്തമായ കാമം കത്തിപ്പടരുകയാണ്. ഇനിയിതണക്കാതെ കഴിയില്ല. അതിന്… അതിന് തൻ്റെ ഇച്ചായൻ തന്നെ വേണം.