Posted by
റംല : ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ എന്താ വിചാരിക്കുവാ ഉപ്പ….
ഹജ്യാർ : ഇല്ല മോളെ, ആരും ഇങ്ങോട്ട് വരില്ല, ഉമ്മ ഇനി ഭൂമി കുലുങ്ങിയാലും ഉണരില്ല, മോൾ ഉറങ്ങിയാലുടൻ ഉപ്പ പോയിക്കൊള്ളാം..
ഹജ്യാർ : ഉപ്പ അകത്തേക്ക് വന്നോട്ടെ മോളെ.
റംല ഹജ്യാരുടെ കൈ പിടിച് അകത്തു കയറ്റി വാതിൽ അടച്ചു.. റംലയുടെ നെഞ്ചിടിപ് ഹജ്യാരുടെ കാതിൽ കേൾക്കാമായിരുന്നു… സീറോ ലൈറ്റ്റിന്റെ പ്രകാശത്തിൽ മുറിയിൽ റംലയും ഹജ്യാരും മാത്രം ആയി… റംല പതിയെ പതിയെ കട്ടിലിന്റെ ഒരു വശത്തു പോയി ഇരുന്നു… ഹജ്യാർ റംലയുടെ അടുത്ത് പോയി അവളോട് ഒരിഞ്ച് വിട്ട് ഇരുന്നു…
ഹജ്യാർ : മോൾ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ പേടിക്കുന്നത്, ഇന്നലെ നമ്മൾ ടെറസിന്റെ മുകളിൽ നിന്നപ്പോൾ ആരെങ്കിലും വന്നോ? ഇല്ലലോ??
റംല : (ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല)
ഹജ്യാർ : മോൾ ഇങ്ങനെ ആരോടും ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് ഈ സങ്കടം തോന്നുന്നത് ആരോടെങ്കിലുമൊക്കെ സംസാരിച്ചാൽ എലാം ശെരിയാവും..
ഹജ്യാർ : രാത്രയിൽ തനിച് മുകളിൽ പോയി ചാവടക്കിയെ നോക്കിന്നിന്നവൾക് പേടിയുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ വിശ്വസിക്കില്ല…
റംല : (ഒരു പുഞ്ചിരി മാത്രം)
ഹജ്യാർ പതിയെ തന്റെ വലതു കൈ റംലയുടെ ഇടതു ചുമലിൽ വെച്ചു..
ഹജ്യാർ : മോൾ ഇങ്ങോട്ട് ഒന്ന് ഉപ്പാക് നേരെ തിരിഞ്ഞിരിക് എന്നിട്ട് ഉപ്പയോട് മോളെ സങ്കടങ്ങൾ പറ… എന്റെ മോൻ ആണോ മോളുടെ സങ്കടം??
റംല മെല്ലെ ഹജ്യർകു നേരെ തിരിഞ്ഞു
റംല : അല്ല ഉപ്പ, ഇക്കാക് എന്നോട് വല്യ സ്നേഹ തന്നെയാ, പക്ഷെ അത് പ്രകടിപ്പിക്കാൻ വല്യ മടിയാ… മുനീർക്കയും, മുബാരിസ്കയും ഭാര്യമാരെയും മക്കളെയും കൂടി പുറത്തൊക്കെ പോവുമ്പോ എനിക്ക് ഒത്തിരി സങ്കടം ആവും…. ഇക്കയോട് എത്രയോ തവണ പറഞ്ഞതാ നാട്ടിൽ വരുമ്പോളെങ്കിലും എവിടെയെങ്കിലും പോവണം എന്ന്… ആര് കേൾക്കാൻ, ആരോട് പറയാൻ…
ഹജ്യാർ : സാരമില്ല മോളെ, അവൻ അങ്ങനെ ഒരുത്തൻ ആയിപോയി, എന്തായാലും അവന് അടുത്തമാസം വരുന്നുണ്ടല്ലോ ഉപ്പ അവനോട് സംസാരിക്കാം.. മോൾ വിഷമിക്കാതിരി…