അവൾ അവനെ നോക്കി.
“പറ കുട്ടാ…”
“ഹ്മ്മ്…”
കൊച്ചമ്മിണിയുടെ മുഖത്ത് ചുവപ്പ് പടർന്നു.
“എന്നിട്ട് കളഞ്ഞോ?”
“ഇല്ല ആൻറ്റി…”
‘ഹേ! കളഞ്ഞില്ലേ? അതെന്നാ? കാണാൻ രസവില്ലാരുന്നോ?”
“രസവുണ്ടാരുന്നു അതല്ലേ പിടിച്ചെ?”
“ആണോ…രസവുണ്ടാരുന്നോ…?”
“ഹ്മ്മ് ..ആൻറ്റി എന്നെതിന്നാ ഇങ്ങനെ ഒക്കെ ചോദിക്കുന്നെ?”
“ഓ! നാണം വരുവാണോ! കൊള്ളാം നീ വീട്ടിൽ എന്നെ ഒളികണ്ണിട്ടും പാത്തും പതുങ്ങീമൊക്കെ നോക്കുമ്പം ഈ നാണമൊന്നും ഇല്ലാരുന്നല്ലോ!”
കുഞ്ഞുമോൻ വിളറി. ഈശോയെ! താൻ നോക്കുന്നതൊക്കെ ആൻറ്റി ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ടായിരുന്നോ?
“പകലൊക്കെ എന്നെ പാത്തും ഒളിച്ചും നോക്കി കണ്ട് രസിച്ചിട്ട് രാത്രീല് നീയതൊക്കെ ഓർത്ത് പിടിച്ചുകളയുമാരുന്നോടാ?”
“ശ്യേ…”
കുഞ്ഞുമോന്റെ മുഖത്ത് പിന്നെയും ജാള്യത പരന്നു.
“ഒന്ന് പോ ആൻറ്റി…ആൻറ്റിക്കറിയാല്ലോ.. പിന്നെ എന്തിനാ ചോദിക്കുന്നെ?”
“കേക്കുമ്പം ഒരു രസവല്ലേടാ…”
“ഹ്മ്മ്…”
“അത് മാത്രവേ ഓർക്കൂ..അതോ അഡീഷണൽ ആയി വേറെയും ഓർക്കുവോ?”
“അഡീഷനലായിട്ടെന്താ?”
“ഓ! ഒരു നേഴ്സറി കൊച്ച്! ഒന്നും അറിയില്ല!”
കുഞ്ഞുമോൻ വീണ്ടും ജാള്യത്യയോടെ അവളെ നോക്കി.
“നീയെന്നെ ഊക്കുന്നതോർത്ത് പിടിച്ചടിക്കുവേലേഡാ?”