റോസിലി പറഞ്ഞു തൊടങ്ങി.
“വലിയ..വലിയ…”
റോസിലി ലജ്ജയാലുവും ജ്യാള്യതകൊണ്ട് വശംകെട്ടവളുമായി.
“നിങ്ങള് കൊഞ്ചാതെ കാര്യം പറയുന്നേ? വേറെ രോഗികളും വെയിറ്റ് ചെയ്യുവാ? നിങ്ങളെന്നാ പളളീലച്ചന്റെ മുമ്പിലാണോ നിക്കുന്നെ? ഡോക്റ്ററിന്റെ മുമ്പിലല്ലേ? ശ്ശെടാ!”
“ഇവന് വലിയ മുലയുള്ള പെണ്ണുങ്ങളെ കാണുമ്പം അപ്പം പൊങ്ങാൻ തൊടങ്ങും…”
“അതായത് നിങ്ങളെ കാണുമ്പം പൊങ്ങാൻ തൊടങ്ങും…”
“ഡോക്റ്ററെ!!”
റോസിലി ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു കൂവി.
“കൊച്ചിന്റെ അമ്മയാ…”
“അതെന്നാ നിങ്ങളെ കാണുമ്പം ഇവന് പൊങ്ങത്തില്ലേ… ?”
എന്താണ് പറയേണ്ടതെന്ന് റോസിലിക്കറിയില്ലായിരുന്നു.
“പറ അമ്മച്ചീ..നിങ്ങളെ കാണുമ്പം ഇവന് പൊങ്ങുന്നില്ലേ?’
റോസിലി ദയനീയമായി തലകുലുക്കി.
“കണ്ടോ! ഞാനും ഇതുതന്നെയല്ലേ പറഞ്ഞെ! ഞാനേ ..ഞാൻ ഡോക്റ്ററാ…! ചുമ്മാതല്ല ഞാനിവിടെ ഷർട്ടും പാൻസും ഇട്ട് ഇരിക്കുന്നെ! ഇനി പറ. നല്ല മണിമണിയായി വൺ ടൂ ത്രീ പറഞ്ഞ് പറ! നമുക്ക് ചെക്കനെ സുഖപ്പെടുത്തണ്ടേ?”
“ഞാൻ പലതവണ ഇവനെ…. ഇവൻ തന്നെത്താൻ പിടിച്ചോണ്ട് ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു സാറേ! ദിവസോം ഓരോ പ്രാവശ്യവോ വല്ലപ്പോഴോ ആണേൽ കൊഴപ്പം ഇല്ലാരുന്നു..പിള്ളേര് വളരുമ്പം അതൊക്കെ സാധാരണയാണ് എന്നങ്ങു വിചാരിച്ച് സമാധാനപ്പെടുമാരുന്നു …ഇത് ദിവസോം പത്തും പന്ത്രണ്ടും …മാത്രവല്ല ഓരോ പ്രാശോം എന്തോരം വെള്ള…അല്ല …എന്തൊരവാ കളയുന്നെന്ന് സാറിനറിയാവോ?”
“എനിക്കെങ്ങും അറീത്തില്ല! എന്തേരവാ?”
“ഇങ്ങനെ ഈ പോക്കുപോകുവാണേൽ ഇവൻ ചത്തുപോകും. അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ ഡോക്റ്ററെ കാണാന്ന് വെച്ചേ!”