അഭിരാമിയും കുടുംബവും [𝕾𝖒𝖎𝖙𝖍𝖆]

തന്നെക്കാൾ ഒന്നോ രണ്ടോ വയസ്സിന് മൂപ്പുള്ള,പരുക്കൻ മുഖഭാവത്തോടെ നിൽക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരനെ നോക്കി അനിൽ ചോദിച്ചു.

“എന്റെ തള്ളയാ,”

അവൻ പരുക്കൻ ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു.

അവളുടെ അഴിഞ്ഞുലഞ്ഞ മുടിയിലേക്കും അനിലിന്റെ ദേഹത്ത് നിന്ന് വമിക്കുന്ന വിയർപ്പിന്റെ ഗന്ധവുമറിഞ്ഞും അവൻ അവരെ മാറി മാറി നോക്കി.

“എന്നാ അമ്മെ കതക്കൊക്കെ അടച്ച് തുണി തേച്ചാൽ വേണ്ടാത്തിടത്ത് തേപ്പ് പെട്ടി ഒക്കെ കേറില്ലേ?”

അവൻ പുച്ഛസ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു.

“വേണ്ടാത്തിടത്ത് കേറുവോ കേറത്തില്ലയോ എന്നൊക്കെ ഞാൻ നോക്കിക്കോളാം”

ഒട്ടും ഇഷ്ട്ടപ്പെടാത്ത ഭാവത്തിൽ കൊച്ചു ത്രേസ്യാ മകനോട് പറഞ്ഞു.

“നീയിപ്പം എന്തിനാ ഇങ്ങോട്ടവന്നത്?”

“എന്നാ ഞാൻ വന്നത് കൊണ്ട് പണി നടന്നില്ലേ?”

അവൻ മുമ്പോട്ട് വന്നുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“മര്യാദക്ക് വാർത്താനംപറയെടാ!”

“തുണി തേക്കുന്ന പണിയാ ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്,”

അവൻ പരിഹാസത്തോടെ ചിരിച്ചു.

“‘അമ്മ ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്ത് പണിയാ?”

പിന്നെ അവൻ അൽപ്പം കൂടി മുമ്പോട്ട് വന്ന് നൈറ്റിക്ക് പുറത്തുകൂടി കൊച്ചുത്രേസ്സ്യായുടെ മാറിനോട് മൂക്കടുപ്പിച്ചു മണക്കാൻ തുടങ്ങി.

“എന്നാ ഒരു വിയർപ്പ് നാറ്റമാ അമ്മെ?”

അവിടെ നിന്ന് മൂക്ക് മാറ്റിക്കൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു.

“കതക് അടച്ചിട്ടുണ്ട് പണിയെടുത്തത് കൊണ്ടല്ലേ? നോക്ക് ഈ സാറിനെയും വിയർക്കുന്നു!”

അനിലിന്റെ അടുത്തെത്തി അവൻ പറഞ്ഞു.

“തുണി തേക്കുന്നത് അത്ര മോശംപണിയായത് കൊണ്ടാണോ കതക് അടച്ചിട്ടിട്ട് ചെയ്തേ?”

കൊച്ചു ത്രേസ്സ്യായുടെ കനത്ത ചന്തിയിൽ ഒന്നടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു.

“എടാ!!”

അവന്റെ കൈ വിടുവിച്ചുകൊണ്ട് കൊച്ചുത്രേസ്സ്യാ അനിലിനെ നോക്കി.

“എവിടെയാടാ നീ പിടിച്ചേ?”

“ഓ! അമ്മയ്ക്കറിയാത്ത പോലെ!”

വീണ്ടും അവന്റെ കൈകൾ അവിടെയെത്തി.

ഇത്തവണ അടിക്കുകകയല്ല ചെയ്തത്.