ഞാനിതെന്തിന് സഹിക്കണം..
എല്ലാവരും എന്നെ പഴിച്ചു. പെണ്ണായാൽ അടങ്ങി ഒതുങ്ങി ജീവിക്കണം, ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയാൻ തന്നെ നാണക്കേടാണ്, നാട്ടുകാർ അറിഞ്ഞാൽ എന്താകും, മോശപ്പെട്ടവൾ എന്ന് വിളിക്കും എന്നൊക്കെ..
അമ്മ പോലും എന്നെ വല്ലതെ കുറ്റപ്പെടുത്തി. ഞാൻ പരമാവധി നയത്തിൽ എതിർത്ത് കാര്യങ്ങൾ അവരെ മനസിലാക്കാൻ ശ്രെമിച്ചു – ഇത് പഴയ കാലം അല്ല, ആരും ഇങ്ങനെ സഹിക്കേണ്ട കാര്യം ഇല്ല, എല്ലാവര്ക്കും ഇഷ്ടങ്ങൾ ഉണ്ട് എന്നൊക്കെ. പക്ഷെ എന്ത് കാര്യം? ചേട്ടൻ, അമ്മാവൻ, അച്ഛൻ ഉൾപ്പെടെ എല്ലാവരും എന്നെ തല്ലി തെറി പറഞ്ഞു. തേവിടിശ്ശികളെപ്പോലെ, നാണം ഇല്ലാത്തവൾ, കുടുംബത്തിന് നാണക്കേടുണ്ടാക്കാൻ ഇറങ്ങിയവൾ, ഇത്തരം കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ പറയാൻ പോലും പാടുണ്ടോ, പെണ്ണുങ്ങൾ ആയാൽ സഹിക്കണം എന്നൊക്കെ. അന്ന് രാത്രി ഞാൻ എന്റെ മുറിയിൽ കേറി വാതിലടച്ച് ഒരുപാട് ആലോചിച്ചു. കുറെ കരഞ്ഞു എന്റെ ജീവിതം നശിച്ചതിൽ. സങ്കടത്തെക്കാൾ കൂടുതൽ എനിക്ക് ദേഷ്യം ആയിരുന്നു. എന്റെ ഫ്രെണ്ട്സ് കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ അറിഞ്ഞു. ഡിവോഴ്സ് കൊടുത്ത് ബാക്കി എല്ലാം വലിച്ചു പൊട്ടിച്ച് ബാംഗ്ലൂർക്ക് വരാൻ അവർ പറഞ്ഞു.
അവസാനം ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു – ഇത് പോലെയുള്ള ഊമ്പന് വേണ്ടി, എന്നെ മനസിലാക്കാത്ത, പെണ്ണിന്റെ ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക് വിലയില്ലാത്ത വീട്ടുകാർക്ക് വേണ്ടി എന്റെ ജീവിതം ഞാൻ കളയില്ല. വയസ്സ് 28 ആവുന്നു. അധികം താമസിച്ചിട്ടില്ല. ഇനിയെങ്കിലും എനിക്ക് സ്വസ്ഥമായി ജീവിക്കണം.
ഞാൻ എന്റെ വീട്ടിലേക്കും പോകാതെ കാക്കനാട് നിന്ന് ഓൺലൈൻ ഇന്റർവ്യൂകൾ നന്നായി നോക്കാൻ തുടങ്ങി. കുറെ എണ്ണം അറ്റൻഡ് ചെയ്തതിൽ ഒരെണ്ണം ഓക്കേ ആയി. അങ്ങനെ ഞാൻ ബാംഗ്ലൂർക്ക് പോകാൻ ബസിൽ കയറിയതാണ് രാത്രി കാക്കനാട് നിന്ന്.
മാറി താമസിച്ചിട്ടും അയാൾ ഇടക്കിടക്ക് വിളിക്കും തിരിച്ചു ചെല്ലാൻ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്. ഭർത്താവാണ് എന്ന അധികാരം അയാൾ എടുക്കാൻ തുടങ്ങി. എനിക്ക് അത് ഒട്ടും ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലാത്തതിനാൽ ഞാൻ തിരിച്ചും നന്നായി എതിർത്ത് തന്നെ സംസാരിച്ചു. അയാളുടെ അമ്മ വിളിച്ചു, എന്റെ അമ്മ വിളിച്ചു, അമ്മായിമാർ വിളിച്ചു. എല്ലാരും തെറിയോടു തെറി. സഹികെട്ട് പോലീസിൽ പരാതി കൊടുക്കുമെന്ന് വരെ എനിക്ക് പറയേണ്ടി വന്നു.
ഇപ്പോൾ കഴിഞ്ഞ ഒന്ന് രണ്ടു ദിവസമായി അയാൾ ഒരു കെഞ്ചൽ രീതിയിലേക്ക് വന്നിട്ടുണ്ട്. ഭീഷണി ഫലിക്കുന്നില്ല എന്ന് കണ്ടിട്ടാവണം. എന്റെ വീട്ടിൽ നിന്ന് ആരും എന്നെ ഒന്ന് മനസിലാക്കുന്നില്ലലോ എന്നായിരുന്നു എന്റെ ദേഷ്യം മുഴുവൻ. സങ്കടവും. എല്ലാവരും അഭിമാനത്തിന്റെ പുറകെയാണ് – ഇത് അഭിമാനം നോക്കലല്ല, ദുരഭിമാനം ആണ്..!