Posted by “ഇതെന്നാത്തിനാ മെഴുകു”… പറഞ്ഞ് തീരും മുൻപ് വീട് കുലുക്കി ഒരു അടാർ ഇടി അങ്ങ് വെട്ടി. തൊട്ടടുത്ത് നിമിഷം “ബ്രാം” എന്ന ശബ്ദത്തിൽ എവിടെയോ പോസ്റ്റോ ട്രാൻസ്ഫോർമറോ കത്തിപ്പോകുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു…
കൂരിരുട്ടിൽ നിശ്‌ചലനായി നിൽക്കെയാണ് ഞാൻ. ഇരുട്ട് എന്ന് എഴുതിക്കാണിച്ചാൽ ഞാൻ മുള്ളും. എനിക്ക് ഇരുട്ട് അമ്മാതിരി പേടിയാണ്. ഞാൻ പോലും അറിയാതെ എന്റെ വായിൽകൂടി ദയനീയമായ ഒരു വിളി പുറത്ത് വന്നു: “മെമ്മീ”…!
പെട്ടന്ന് എന്റെ മൂക്കിന്റെ തൊട്ടടുത്ത് ഒരു തീപ്പൊരിപാറി. ഞാൻ ഞെട്ടി പിറകോട്ട് ആഞ്ഞു. ആ തീപ്പൊരിയെ മെഴുകുതിരി മൂർദ്ധാവിൽ ഏറ്റുവാങ്ങി പയ്യെ കത്തിപ്പിടിച്ചു. എന്റെ തൊട്ടു മുന്നിൽ മെഴുകുതിരി പിടിച്ച് നിൽക്കെയാണ് മമ്മി… മമ്മിയുടെ ഉജ്വലമായ മുഖം മെഴുതിരി വെട്ടത്തിൽ ജ്വലിച്ചു നിന്നു. എന്താണ് ഇവിടെ നടക്കുന്നത് എന്ന് അറിയാതെ ഞാൻ നിസ്സഹയാനായി നിന്നു. മമ്മി എന്റെ കൈപിടിച്ച് ഏതോ ഒരു കസേരയിൽ ഇരുത്തി. ഒരു പാവയെപ്പോലെ ഞാൻ അനുസരിച്ചു. മമ്മി മെഴുതിരി പിടിച്ച് ഹാളിൽ കൂടി നടന്നു. ഞാൻ അനങ്ങാതെ ഇരുന്നു നോക്കി. മമ്മി പോകും വഴിയെല്ലാം മെഴുതിരികുഞ്ഞുങ്ങൾ കത്തിപ്പിടിച്ചു. ഒരു ധൂമകേതു പോകുന്ന പോലെ ഉണ്ടായിരുന്നു ആ കാഴ്ച. മുന്നിൽ മമ്മി പുറകെ പോകും വഴിയെല്ലാം മെഴുതിരികൾ കത്തി ഒരു വാല് കണക്കെ പ്രകാശം. ഹാൾ അത്യാവശ്യം പ്രകാശമാനമാക്കി മമ്മി എന്റെ എതിർവശം വന്നിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ടേബിളിൽ മുഖാമുഖം ഇരിക്കുകയാണ്. മമ്മിയുടെ മുന്നിൽ വെച്ച വലിയ മെഴുതിരിയാണ് റൂമിലേക്ക് ആവശ്യമായ പ്രകാശത്തിന്റെ സിംഹഭാഗവും പ്രദാനം ചെയുന്നത്. എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് അറിയാതെ ഞാൻ ഇരിക്കുകയാണ്. പയ്യെ മമ്മി സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി
“മോനൂ… ഇരുട്ട് പേടി ആണല്ലേ”..?
ഞാൻ പേടിയോടെ അതെ എന്ന് തലയാട്ടി.
മമ്മി: സാരമില്ല മോനൂന്റെ പ്രായത്തിൽ എനിക്കും പേടി ആയിരുന്നു.
പിന്നെങ്ങിനെ മാറി എന്ന് ചോദിക്കണം എന്ന് ഉണ്ടായെങ്കിലും മമ്മിയുടെ അതിഗംഭീര ഭാവം കണ്ടപ്പോൾ അത് ഡ്രോപ്പ് ചെയ്തു.
മമ്മി: ചോദിച്ചോളൂ.. പേടിക്കണ്ട..!
ഞാൻ അമ്പരന്നു ഇതെങ്ങിനെ..!! ഞാൻ പയ്യെ ചോദിച്ചു “എന്നിട്ട് എങ്ങനെ മാറി”..?