Posted by ഞങ്ങൾ കുറച്ച് നേരം ഒന്നും മിണ്ടാതെ നടന്നു.
ഇന്ന് ദിവ്യ ലീവാണല്ലോ… ഭാമേച്ചി എന്റെ മുഖത്തേക് നോക്കാതെയാണ് അത് പറഞ്ഞത്.
മ്മ്.. ഞാനും ഒരു മൂളലിൽ മറുപടി ഒതുക്കി.
ഇന്നലെ പറഞ്ഞത് പോലെ നീ ഇന്ന് പുറകിൽ നിന്നാൽ മതിട്ടോ. അല്പം കഴിഞ്ഞതും എനിക്കുള്ള അടുത്ത നിർദേശമെത്തി.
മ്മ്.. ശരി.
ആ ഒരു മറുപടിക്ക് ശേഷം ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ വീണ്ടും മൗനം തളം കെട്ടി. അത് ബസ്റ്റോപ്പ് എത്തുന്നത് വരെ നിലനിൽക്കുകയും ചെയ്തു.
ഞങ്ങൾ എത്തിയപാടെ ബസ്സ് എത്തുകയും ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചത് പോലെ തന്നെ ബസ്സിൽ കയറിയ ശേഷം ഞാൻ പുറകിലും ഭാമേച്ചി മുന്നിലുമായി നിൽക്കുകയും ചെയ്തു.
ബസ്സിറങ്ങി കടയിലേക്ക് നടക്കുബോഴും ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല.
രണ്ട് പേരും കൂടി മുകളിലേക്ക് നടന്നു. പതിവ് പോലെ തന്നെ ഞാൻ ഭാമേച്ചിയുടെ പുറകിലായാണ് സ്റ്റെപ്പ് കയറിയത്. എന്ത് ചെയ്യാം ഈയിടെ ഭാമേച്ചിയുടെ ചന്തി എനിക്കൊരു വീക്ക്‌നെസാണല്ലോ.
ഞങ്ങൾ കയറി ചെലുബോൾ മുകളിലെ നിലയിലെ ലൈറ്റുകൾ ഒന്നും ഓൻ ചെയ്തിട്ടില്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ മുകളിലെ നിലയിൽ നേരിയ വെളിച്ചം മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.
പെട്ടെന്നാണ് എനിക്ക് മുന്നിൽ നടന്നിരുന്ന ഭാമേച്ചി തിരിഞ്ഞു നിന്ന് എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചത്.
അവരുടെ പെട്ടെന്നുള്ള ആ പ്രവർത്തിയിൽ ഞാനൊന്ന് പകച്ചു.
ഭാമേച്ചിയുടെ മാറിലെ കിതക്കുന്ന മുയൽ കുഞ്ഞുങ്ങൾ എന്റെ നെഞ്ചിൽ വിശ്രമിക്കുകയാണ്. അവയിൽ നിന്നും വരുന്ന പ്രത്യക തരം ചൂട് എന്റെ നെഞ്ചിലേക്കും ആ കുളിരുള്ള ചൂട് പകർന്നു തന്നു.
അല്പ നേരത്തിന് ശേഷം ചേച്ചി എന്നിൽ നിന്നും മുഖം മാത്രം അകത്തി പിടിച്ചു.
വിനി.. ഇന്ന് ഇവിടെ നമ്മള് മാത്രമേ ഒള്ളു. ചേച്ചിടെ മുത്തിന് ചേച്ചി ഇന്ന് എന്താ തരേണ്ടത്… അത് പറയുബോൾ ആ ഇരുട്ടിലും ഭാമേച്ചിയുടെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു.
എന്നാൽ ഭാമേച്ചിയുടെ കെട്ടിപ്പിടുത്തത്തിൽ തന്നെ എന്റെ സകല റിലേയും നഷ്ടമായ ഞാൻ പന്തം കണ്ട പേരുച്ചാഴിയെ പോലെ അവരെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്.
എന്റെ മുഖഭാവം കണ്ട് ഭാമേച്ചിക്ക് ചിരി പൊട്ടി.