അമ്മയെന്ന സൗഭാഗ്യം [കരിങ്കാലൻ]

അന്നത്തെ ആ സംഭവത്തിന് ശേഷം മൂന്നു മാസത്തോളം കടന്നുപോയി. ഞാൻ അമ്മയോട് സംസാരിക്കുന്നത് ഒഴിവാക്കി എന്നതൊഴിച്ചാൽ ബാക്കിയെല്ലാം സാധാരണ നിലയിലായി. സംഭവിച്ചതെല്ലാം ഒരു വെറും ഓർമ്മയായി അവശേഷിച്ചു. അച്ഛനോ അനിത്തിയോ ഒന്നുമറിഞ്ഞില്ല. ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്ന മട്ടിലായിരുന്നു അമ്മയുടെ പെരുമാറ്റങ്ങളെല്ലാം. ആശിച്ചതും ആഗ്രഹിച്ചതുമെല്ലാം ഒരു നേർത്ത സങ്കടമായി എന്നിൽ മാത്രം നിലനിന്നു. ഇക്കാലയളവിൽ അമ്മയെ ഓർത്തു സ്വയംഭോഗം ചെയ്തില്ല എന്നുപറഞ്ഞാൽ എന്നാൽ അതൊരു തെറ്റായിരിക്കും, ഇടയ്ക്കൊക്കെ ചെയ്തിരുന്നു  എന്നതാണ് വാസ്തവം.

അന്നൊരു വെള്ളിയാഴ്ച, ഞാൻ രാവിലെ കുളികഴിഞ്ഞ് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനായി ഡൈനിങ് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. അച്ഛൻ അവിടെ ഇരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഞാൻ ഇതിനു സമീപത്തായി അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കുന്ന രീതിയിൽ ഇരുന്നു.

അനിതേ ദേ ഇവന് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ കൊടുക്ക്… അച്ഛൻ അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചുപറഞ്ഞു. 

“ദാ..വരുന്നു…”.അമ്മ അടുക്കളയിൽ നിന്നും പറഞ്ഞു..

പക്ഷേ കുറച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടും അമ്മ ഭക്ഷണം ഒന്നും കൊണ്ടുവന്നില്ല. അമ്മയെ വിളിക്കാൻ ഉള്ള മടി കാരണം ഞാൻ എഴുന്നേറ്റ് ഭക്ഷണം എടുത്തു കൊണ്ടു വരാൻ അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു. ഞാൻ വരുന്നത് കണ്ടിട്ടും അമ്മ അനങ്ങാതെ നിന്ന്. അടുക്കളയിൽ എത്തി നോക്കിയപ്പോൾ എന്റെ ഭക്ഷണം അവിടെ എടുത്തുവച്ചിട്ടുണ്ട്. 

ഇതെന്തുപറ്റി എടുത്തുവച്ചിട്ടും ടേബിളിലേക്ക് കോണ്ടുവരാതിരുന്നത്…എന്ന് മനസ്സിൽ വിച്ചരിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ഭക്ഷണം പാത്രം എടുത്ത് തിരിച്ച്‌നടക്കാൻ തുടങ്ങി.

എടാ…പെട്ടന്ന് അമ്മ വിളിച്ചു…ഞാൻ ഒന്നു നിന്നു..

നാളെ അച്ഛൻ ഇവിടെ ഇല്ല…നീ വൈകിട്ട് വരുമ്പോൾ ചിലത് വാങ്ങാനുണ്ട്‌…അമ്മ പറഞ്ഞു…

എന്താ….? അമ്മയെ നോക്കാതെ ചോദിച്ചു.

വാങ്ങണ്ടയാൾ നീയാണ്, നീ നോക്കി വാങ്ങിയാൽ മതി…..

ഞാൻ സംശയത്തോടെ അമ്മയെ നോക്കി. അമ്മ എന്നെ നോക്കാതെ പണി എടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.

ഞാനോ…ഞാൻ എന്ത് വാങ്ങാനാ…?