അമ്മയെന്ന സൗഭാഗ്യം [കരിങ്കാലൻ]

 

മറ്റു പെൺകുട്ടികൾ ഒന്നും എൻറെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, ഇത്രയും കാലം എൻറെ ജീവിതത്തിലെ ഓരോ നിമിഷവും അമ്മയെ……അമ്മയെ കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകൾ മാത്രമായിരുന്നു…

 

എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും  ഞാൻ അമ്മയെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു….. ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.. എനിക്കറിയില്ല ഞാൻ എങ്ങനെയാണ് ഇങ്ങനെയായതെന്ന്…

ഞാൻ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. 

 

അമ്മ ഇപ്പോഴും അമ്പരന്നു നോക്കുകയാണ് എന്നെ. കണ്ണീർ ഇപ്പോഴും നിലച്ചിരുന്നില്ല. താൻ ജന്മം നൽകിയ തന്റെ മകൻ തന്നെത്തന്നെ കാമപൂർത്തീകരണത്തിന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നറിഞ്ഞാൽ ഏതെ മാതാവാണ് തകർന്നുപോകാത്തത്.

 

..തെറ്റാണെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും ഞാൻ വല്ലാതെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു പോയി ആഗ്രഹിച്ചുപോയി…ഞാൻ തുടർന്നു..

 

ലോകത്തൊരു അമ്മയും അനുവദിക്കില്ല എന്ന് അറിയാമായിരുന്നു…എങ്കിലും….

 

എന്റെ വാക്കുകൾ മുറിഞ്ഞു…

എന്താണ് കേൾക്കുന്നത് എന്നറിയാതെ എന്തുപറയണമെന്നറിയാതെ അമ്മ നിർവികാര യായി എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. ഇതിനിടയിൽ ഒരിക്കലെങ്കിലും അമ്മ ചിന്തിച്ചു കാണും താൻ ജന്മം നൽകിയ തൻറെ മകൻ തന്നെയാണോ ഇവൻ എന്ന്.

 

അമ്മ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം ഞാൻ ശ്രമിക്കാം എൻറെ മനസ്സിനെ മാറ്റിയെടുക്കാം പക്ഷേ…..

 

… എനിക്കറിയില്ല എന്താകുമെന്ന്… ചിലപ്പോ എനിക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നു പോലെയാകും.. അമ്മേ…

 

ഞാൻ ശ്രമിക്കാം…അമ്മേ…ഞാൻ ശ്രമിക്കാം…. എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ കട്ടിലിൽ തല ഭാഗത്ത് ഇരുന്നു.

സങ്കടവും നിരാശയും എല്ലാം എൻറെ വാക്കുകളിൽ നിഴലിച്ചിരുന്നു..

 

 പിന്നെ കുറേ നേരത്തേക്ക് ആരും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. ഒരു നേർത്ത കരച്ചിലിന്റെ ശബ്ദം പോലും കേൾക്കാൻ ഇല്ലായിരുന്നു. എത്രനേരം ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും അങ്ങനെ ഇരുന്നു എന്നറിയില്ല, 

 

അപ്പോ നീ കാണിച്ച സ്നേഹം എല്ലാം ഇൗ ഉദ്ദേശത്തോടെ ആയിരുന്നല്ലേ….എന്നും പറഞ്ഞ് അമ്മ ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടു. 

അമ്മ പറഞ്ഞതുകേട്ട്‌ എന്തോ..എന്റെ ഉള്ളം ഒന്നു പിടഞ്ഞു…