എന്താടാ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൻ ആ ടോയ്ലെറ്റിന്റെ പിന്നിലേക്ക് നോക്കാൻ എന്റെ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞു. അവൻ പറഞ്ഞത് പാടി ഞാൻ അങ്ങോട്ട് നോക്കുമ്പോൾ അവിടെ രണ്ടുപേർ നിൽക്കുന്നുണ്ട്. അതിൽ ഒരാൾ വ്യക്തം ആണ് വീട്ടിലെ പയ്യൻ ആണ്. എന്നാൽ അവൻ ആരെയോ കെട്ടിപിടിച്ചു ചേർത്ത് വച്ചിട്ടുണ്ട് ടോയ്ലറ്റ് ചുവരിലേക്ക്. പിന്നിലെ എയർഹോളിലെ ലൈറ്റ് അവന്റെ മുഖത്ത് അടിച്ചതുകൊണ്ടു ആണ് അവനെ മനസിലായത്. കൂടെ ഉള്ള ആളെ ഒട്ടും വ്യക്തമാകുന്നില്ല. പണം ഉള്ളവന് ഒരുപാട് പേർ കാണുമല്ലോ കൊടുക്കാൻ. എങ്കിലും ഒരു ആകാംഷയുടെ പുറത്തു ഞാനും മകനും അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു. ഞങ്ങൾ അമ്മയും മകനും ആണെന്ന്ള്ള അകൽച്ച അപ്പോൾ ഇല്ലായിരുന്നു. ഇതിലും വലുത് കഴിഞ്ഞാണ് ഞങ്ങൾ നിൽക്കുന്നത്.
എന്തൊക്കെ ആയാലും സമയം പോയ്കൊണ്ടു ഇരിക്കുന്നു. ഇനി എത്രയും വേഗം വീട്ടിലേക്ക് കയറിയില്ലെങ്കിൽ എല്ലാം കൈ വിട്ടു പോകുമെന്ന് അറിയാവുന്നതുകൊണ്ട് ഞാൻ എന്റെ മകനെ തട്ടി.
ഞാൻ: (മെല്ലെ അവന്റെ ചെവിയിൽ.) ഡാ, വാ നമുക്ക് പോകാം. അവൾ ആരെങ്കിലും ആകട്ടെ, നമ്മൾ എന്തിനാ അതൊക്കെ നോക്കാൻ പോകുന്നത്. ഇതിലും വലുത് അല്ലെ നമ്മൾ കാണിച്ചു കൂട്ടിയത്.
മൂ. മകൻ: നിൽക്ക് അമ്മെ, എന്തായാലും ഇത്രയും സമയം ആയില്ലേ. ഒരു പത്തുമിനിറ്റ് കൂടെ നിന്നിട്ട് പോകാം. എന്നിട്ടും ആളെ കാണാൻ സാധിച്ചില്ല എങ്കിൽ നമുക്ക് പോകാം.
ഞാനും അത് സമ്മതിച്ചു. ഞങ്ങൾ അവിടെത്തന്നെ നിലയുറപ്പിച്ചു. അവർ ചെയ്യുന്നത് ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽ ഒന്നും കാണാൻ സാധിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും കുറച്ചു മുൻപ് മകന്റെ സ്പർശനത്താൽ ഇളകിയിരുന്നു എന്റെ വികാരം ഇതുംകൂടെ കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് പിടിച്ചു നിർത്താൻ ആയില്ല. മകൻ എന്തെങ്കിലും ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ച എനിക്ക് അവനിൽ നിന്നും ഒരു മുന്നേറ്റവും കാണാൻ സാധിച്ചില്ല. അൽപ്പം മുൻപ് വെള്ളം പോയത് കൊണ്ട് ആയിരിക്കാം അവൻ അകത്തേക്ക് നോക്കുന്നത് അല്ലാതെ എന്നെ ഗൗനിച്ചില്ല. ഏകദേശം പത്തുമിനിറ്റോളം ഞങ്ങൾ അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു.
ആരെങ്കിലും ആകട്ടെ എന്ന് വിചാരിച്ചു അടുത്തനിന്ന മകനോട് പോകാം എന്ന് പറഞ്ഞു കുറ്റിയിൽ നിന്നും താഴേക്കു ഇറങ്ങാൻ നോക്കുമ്പോൾ അതാ രണ്ടുപേരും ടോയ്ലെറ്റിന്റെ പിന്നിൽ നിന്നും മുന്നിലേക്ക് വരുന്നു, ടോയ്ലെറ്റിലെ ലൈറ്റിൽ നിന്നും പൂർണ്ണമായി രണ്ടുപേരെയും മനസിലായി. എന്നാൽ വിശ്വസിക്കാൻ മാത്രം സാധിച്ചില്ല. മഞ്ഞ കണ്ണ് കൊണ്ട് നോക്കിയാൽ എല്ലാം മഞ്ഞയായി തോന്നുമെന്ന് പറയുന്നത് കൊണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകളെ വീണ്ടും ഞാൻ വിടർത്തി നോക്കി. അതെ, അവർ തന്നെ. ചെറുമകനും അമ്മൂമ്മയും. എന്റെ ഈശ്വര!