അവളെ കളിയ്ക്കാന് കിട്ടാന് ഒരു പ്രയസവുമില്ലെന്നു എനിക്ക് മനസ്സിലായി. വേണ്ടത് ആരുമറിയാതെ ഒരു ചാന്സ് കിട്ടുക എന്നുള്ളതാണ്. എങ്ങനെ അതിനുള്ള അവസരം കിട്ടും? രാത്രിയില് ഞങ്ങള് കുട്ടികള് മിക്കവാറും എല്ലാരും ഉറങ്ങുന്നത് ഡൈനിങ്ങ് ഹാളിന്റെ തൊട്ടടുത്തുള്ള ഒരു മുറിയിലാണ്. ആ മുറിയില് രണ്ടു കട്ടില് ചേര്ത്തിട്ടിട്ടുണ്ട് . റാണി ചേച്ചിയും മറ്റു മൂന്നു പെണ്കുട്ടികളും കട്ടിലില് കിടക്കും. മറ്റു മൂന്നു പേരും പത്തു വയസ്സിനു താഴെയുള്ള കുട്ടികളാണ്. അത് കൊണ്ട് അവര് ഉറക്കത്തില് ഉരുണ്ടു താഴെ വീഴുമെന്നു ഭയന്ന് റാണി ചേച്ചിയാണ് അറ്റത്തു കിടക്കുന്നത്. താഴെ തറയില് പായ വിരിച്ചു ഞങ്ങള് നാലഞ്ചു ആണ്കുട്ടികള് കിടക്കും. അതില് ഞാനും കുഞ്ഞമ്മയുടെ മകന് പ്രഭാതുമാണ് ഏറ്റവും മുതിര്ന്നവര്. പ്രഭാതും ഞാനും കാഴ്ചക്ക് വ്യത്യസ്ഥരാനെങ്കിലും ഒരേ ശരീര പ്രകൃതമായിരുന്നു.
രണ്ടു പേരും ഒരേ വണ്ണം, ഒരേ ഹെയര് സ്റ്റൈല്, ഒരേ പൊക്കം, പുറകില് നിന്ന് നോക്കിയാല് ഞങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാന്പ്രയാസമായിരുന്നു. അന്ന് രാത്രിയില് അവളെ കളിക്കാന് ഒരു ശ്രമം നടത്തി നോക്കാന് ഞാന് തീരുമാനിച്ചു. രാത്രി ഞങ്ങള് എല്ലാവരും ഉറങ്ങാന് കിടന്നു. കട്ടിലിനു തൊട്ടു താഴെയായി പ്രഭാതും അവനിപ്പുറതായി ഞാനും കിടന്നു. ലൈറ്റ് അണച്ച ശേഷം ഞങ്ങള് കുറച്ചു നേരം വര്ത്തമാനം പറഞ്ഞു കിടന്നു. പിന്നെ ഓരോരുത്തരായി ഉറക്കമായി. രാത്രി ഒരു 12 മണിയായി കാണും. ഞാന് പതുക്കെ എണീറ്റു . ആ മുറിയില് ഉണ്ടായിരുന്ന ബള്ബ് പതുക്കെ ഊരി മാറ്റി. ആരെങ്കിലും പെട്ടെന്ന് ഉണര്ന്നു ലൈറ്റ് ഇടതിരിക്കാനായിരുന്നു ഞാന് അങ്ങനെ ചെയ്തത്. വിറയ്ക്കുന്ന കാല് വെയ്പോടെ ഞാന് കട്ടിലിനരികിലേക്ക് നടന്നു.
ഇരുട്ടത്ത് കൈ വച്ചത് അവളുടെ മൃദുലമായ വയറിലായിരുന്നു. വയറില് ഒന്ന് ഉഴിഞ്ഞ ശേഷം എന്റെ കൈകള് പതുക്കെ മുകളിലേക്ക്, അവളുടെ മാംസ കുന്നുകളിലേക്ക്, നീങ്ങി. അവളുടെ മാറത്തെ പോര്മുലകളില് ഒന്ന് ഞെക്കിയപ്പോള് പെട്ടെന്ന് അവള് ഞെട്ടി ഉണര്ന്നു.
” ആരാ, പ്രഭാതാണോ ?”
അവളുടെ തൊട്ടു താഴെയായി കിടന്നത് പ്രഭാത് ആയതു കൊണ്ടായിരിക്കാം അവള് അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്. പെട്ടെന്ന് എന്റെ മനസ്സില് തോന്നിയത് അനുസ്സരിച്ച് ഞാന് അതെയെന്ന അര്ത്ഥത്തില് ഒന്ന് മൂളി. എന്റെ കൈകള് ചപ്പാത്തിക്ക് മാവ് കുഴക്കുന്ന പോലെ അവളുടെ മാറത്തു കളിയാടി. അവള് പൂര്ണ സഹകരണത്തിലാണ് . പ്രഭാതല്ല, ആര്ക്കുവേണെമെങ്കിലും കാലകത്തി കൊടുക്കുന്ന ടൈപ്പാണ് അവളെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി.