Posted by
മിനിഞ്ഞാന്ന് നടക്കാൻ പോയതിനു ശേഷം ഞാനവളെ കണ്ടിട്ടില്ല. അവൾ എന്റെ മുന്നിൽ വന്നില്ല എന്ന് പറയുന്നതാവും കുറച്ചുകൂടെ ശരി. ആൾക്കിപ്പോ എന്റെമുഖത്തുനോക്കാൻ ചമ്മലാണ്.
സാധാരണ ഏത് നേരവും ഇവിടേക്കയറി നിരങ്ങണ ആളെ കാണാഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മ തിരക്കുകയും ചെയ്തു.
അതൊക്കെയോർത്തപ്പോൾ ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞ ചിരിയുമായി ഞാൻ ഭക്ഷണം കഴിച്ച് ഓഫീസിലേക്കിറങ്ങി.
പറഞ്ഞതുപോലെ പാർക്കിങ്ങിൽ അവളുണ്ടായിരുന്നു. എന്നെക്കണ്ടതും അവൾ വേഗം കാറിനകത്തേക്ക് കയറി. ഞാനും വേഗം ചെന്ന് കയറി. അതോടെ ജിൻസി വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു.
കുറച്ചുദൂരം പിന്നിട്ടിട്ടും ഞങ്ങൾ ഒന്നും മിണ്ടീട്ടില്ല. പിന്നേ ഞാൻ ശ്രെദ്ധിച്ച മറ്റൊരുകാര്യം അവളിന്ന് പയ്യെ ആണ് വണ്ടിയോടിക്കണത്. അത് പതിവില്ലാത്തെയാണ്.
” ജിൻസീ… നീയിന്ന് നേരത്തെയിറങ്ങുവോ..!”
ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ തളംകെട്ടിനിന്ന മൗനത്തെ ഞാൻ അവസാനിപ്പിച്ചു.
അതെന്തിനാ എന്നമട്ടിൽ അവളൊന്നെന്നെ നോക്കി. എങ്കിലും അതിന്റെ ദൈര്ഖ്യം വളരെ കുറവായിരുന്നു.
“അല്ല… നേരത്തേ വന്നാൽ എവിടേലും കറങ്ങാൻ പോവാം എന്ന് കരുതീട്ടാ… ”
ഞാനത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്ന തിളക്കം മാത്രം മതി അവളത് എത്രമാത്രം ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു എന്ന് മനസിലാക്കാൻ.
അവളുടെ അരുണാഭമായ കവിളിണകാട്ടി അവൾ മനോഹരമായി ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിലേക്ക് ഞാനലിഞ്ഞുചേരുന്നപോലെ തോന്നി.
എന്നെ ഓഫീസിലിറക്കി അവൾ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോയി. ഞാനൊരു ചിരിയോടെ തന്നെ അകത്തേക്കു കയറി.
പതിവ് പോലെ സെക്യൂരിറ്റി ചേട്ടന് ഒരു ചിരിയും നൽകി ഞാനകത്തേക്ക് കയറി.
എന്നാൽ എന്നെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് താടക അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ മുഖത്ത് കല്യാണം മുടങ്ങിയതിന്റെ യാതൊര് സങ്കടവും ഞാൻ കണ്ടില്ല. അതുമല്ല അവൾ എല്ലാരോടും ചിരിച്ച് സംസാരിക്കുന്നും ഉണ്ട്.
“ഇനി കല്യാണം മുടങ്ങീതറിഞ്ഞിതിന് വട്ട് കൂടിയോ…”
എന്നാണെന്റെ മനസിലൂടെ കടന്നുപോയെ.
അവളുടെ മുഖം വീണ്ടും അന്നത്തെ അവളുടെ വാക്കുകളെ ഓർമിപ്പിച്ചു. ഒപ്പം അമ്മയുടെ കരഞ്ഞമുഖവും
അന്നേരത്താണ് അവളെന്നെ കണ്ടത്. അവളെന്നെ നോക്കിയൊന്ന് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
അത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് ദേഷ്യം കൂടുകയാണ് ചെയ്തത്. അവളുടെ ചിരിയിൽ പുച്ഛമൊളിച്ചിരിപ്പുണ്ടോ എന്ന് എനിക്കൊരു സംശയം.