Posted by അങ്ങനെ രണ്ടാളും നാട്ടിലെത്തി, കാർത്തു ശെരിക്കും പേടിച്ചിരുന്നു. എന്താണ് നടക്കാൻ പോണതെന്നു ഒരു പിടിയുമില്ല. കണ്ടതും അമ്മയും അച്ഛനും ബലം പിടിച്ചു തന്നെ നിൽപ്പാണ്, അവരെ പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ല. അത്രക്ക് അഭിമാനിക്കാൻ കഴിയുന്ന കാര്യമാണല്ലോ ഞാനും ചെയ്തത്. എന്നോട് മിണ്ടിയിലെങ്കിൽ പോട്ടെ, പക്ഷെ രണ്ടാളും കാർത്തുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് പോലും നോക്കിയില്ല, നേരിൽ കണ്ടാലും മിണ്ടാതെയായിരുന്നു നടപ്പ്. എനിക്കാകെ എന്തൊപോലെയായി. കാർത്തു പറഞ്ഞപോലെ അവളെ അച്ഛനും അമ്മയും വെറുക്കുന്നുണ്ടാകുമോ എന്ന ചിന്ത എന്നെ ഉലച്ചു.
അന്ന് രാത്രി കാർത്തു അത്താഴം കഴിക്കാനായി വന്നതേയില്ല. ഞാൻ പോകണോ വേണ്ടായോ എന്നമാന്തിച്ചു നില്കുമ്പോ വൈശു എന്നെ തടഞ്ഞു. അച്ഛൻ നല്ല ദേഷ്യത്തിലാണ് എന്ന് കാതിൽ പറയുകയും ചെയ്തു.
“അതെയ്…ടീച്ചറെകൂടെ വിളിക്കുന്നെ …എത്രയായാലും….”
അമ്മ കഴിക്കാനിരിക്കുമ്പോ അച്ഛനോട് കെഞ്ചി. അമ്മയുടെ മുഖം വാടുന്നത് അച്ഛനും സഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത കൊണ്ടാവണം. അച്ഛൻ കാർത്തുവിനെ വിളിക്കാനായി ചെന്നതും കാർത്തു പേടിച്ചുപോയി ചുവരിൽ ചാരി തല കുനിച്ചങ്ങനെ നിന്നുകാണും. എനിക്കറിയാമവളെ…..
പക്ഷെ അടുത്ത നിമിഷം അച്ഛന്റെ കാല് പിടിച്ചുകൊണ്ട് കാർത്തു കരഞ്ഞു പോയി. “ടീച്ചറെ എണീക്ക് എന്തായിത്!”
“വിഷ്ണു ഏട്ടാ ന്നു” വിളിച്ചുകൊണ്ട് അച്ഛനെ കാർത്തു ഇറുകെ കെട്ടിപിടിച്ചു.
“നിന്നെ ഞാനെന്റെ പെങ്ങളെ പോലെയെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ളു… പെട്ടന്ന് ഞാൻ…എന്നോട് ക്ഷമിക്ക് മോളെ….” അച്ഛനും കാർത്തുവിനോട് മാപ്പ് ചോദിച്ചു.
വൈശുവും ഞാനും ഹാളിൽ അസ്വസ്‌ഥമായിട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.
“അച്ഛൻ ടീച്ചറെ തല്ലി കാണുമോ?” എന്ന് വൈശു കണ്ണിൽ വെള്ളം വരുന്നപോലെ പറഞ്ഞു.
പക്ഷെ അവിടെ സംഭവിച്ചത് കാർത്തു ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ നടന്നതെല്ലാം അച്ഛനോട് പറഞ്ഞു എന്നതാണ്. അച്ഛൻ കാർത്തുവിനെയും കൂട്ടി ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിലേക്ക് തന്നെ വന്നു. എന്ന കണ്ടതും കാർത്തു അടുത്തേക്കോടിവന്നു ഇരുകൈകൊണ്ടും എന്നെ കെട്ടിപിടിച്ചുകരഞ്ഞു.
അമ്മയും അച്ഛനും കൂടെ തനിച്ചു കുറച്ചു നേരം സംസാരിക്കുമ്പോ ഞാനും കാർത്തുവും കൂടെ സോഫയിലിരിപ്പായിരുന്നു. അമ്മ വാതിൽ വേഗം തുറന്നുകൊണ്ട് എന്റെ നേരെ വന്നു. അമ്മയുടെ മുഖം കോപം കൊണ്ട് ജ്വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പല്ലു കടിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ കരണത്തൊരടി അടിച്ച ശേഷം കാർത്തുവിനെ കെട്ടിപിടിച്ചു. ഞാൻ കാരണം പുകഞ്ഞ വേദനയിൽ കവിളത്തു തടവുമ്പോ വൈശു എന്നെ നോക്കി കുണുങ്ങി ചിരിച്ചു.