” നടത്തിത്തരാം… കോളേജ് അവധി ദിവസം നമുക്ക് എല്ലാവർക്കും വീട്ടിൽ പോയി അവളെ പൊളിക്കാം.. ”
” അത് വരെ കാക്കാനുള്ള ക്ഷമ ഞങ്ങൾക്കില്ലെടാ ബെന്നി… ”
മത്തായി പറഞ്ഞു.
” എങ്കിൽ നാളെ രാവിലെ പോകാം… ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട് പെണ്ണിന്റെ പടുത്തം മുടങ്ങും.”
ബെന്നി പറഞ്ഞു.
” ഒരു ദിവസം കോളേജിൽ പോയില്ലാന്ന് കരുതി ആകാശം ഇടിഞ്ഞുവീഴതൊന്നുമില്ല. ”
ജോസഫ് പറഞ്ഞു.
” ശെരി ശെരി… നാളെയെങ്കിൽ നാളെ…”
ബെന്നിയും സമ്മതം മൂളി.
ബെന്നിച്ചായനുമായുള്ള കളിക്ക് ശേഷം കീർത്തിയെ അഭിമുഖികരിക്കാനുള്ള ദൈര്യം ദാസന് ഇല്ലായിരുന്നു. അതിന് ശേഷം അവളോട് ഒന്നും തന്നെ സംസാരിച്ചിട്ടുമില്ല. അവളോട് മിണ്ടാതിരുന്നാൽ മൗനം എനിയും ഒരുപാട് നാളത്തേക്ക് നീണ്ടു പോകുമെന്ന് ദാസന് മനസ്സിലായി. ഈ സമയം കീർത്തി ഹാളിൽ ഇരുന്ന് പഠിക്കുകയാണ്. ദാസൻ പതുക്കെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു.
“മോളെ … ”
അയാൾ പതിയെ വിളിച്ചു.
” എന്താ ചിറ്റപ്പാ ? ”
വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പുസ്തകത്തിൽ നിന്നും മുഖം മാറ്റി അവൾ ചോദിച്ചു.
” അത്… ”
പറയുമ്പോൾ ദാസന് തൊണ്ട ഇടറി.
” പറ ചിറ്റപ്പാ.. ”
അവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
” മോൾക്ക് എന്നോട് ദേഷ്യം ഉണ്ടോ? ”
അയാൾ തല താഴ്ത്തി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
” ചിറ്റപ്പൻ ആദ്യമായി ബെന്നിച്ചന്റെ കാര്യം എന്നോട് പറഞ്ഞപ്പോ ചിറ്റപ്പനോട് നല്ല ദേഷ്യവും, വെറുപ്പും തോന്നിയിരുന്നു. ”
” ഇപ്പോഴും മോൾക്ക് എന്നോട് വെറുപ്പാണോ ? ”
” ഇപ്പൊ എന്റെ വെറുപ്പൊക്കെ മാറി. നമ്മുടെ മോശം അവസ്ഥ കൊണ്ടല്ലേ ചിറ്റപ്പന് എന്നോട് അങ്ങനെ പറയേണ്ടി വന്നത്. നമുക്ക് നാലൊരു ജീവിതം ലഭിക്കാൻ എന്ത് ത്യാകാം ചെയ്യാനും ഞാൻ തയ്യാറാണ്.. ”
കീർത്തിയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോഴാണ് അയാൾക്ക് കുറച്ചെങ്കിലും തെളിച്ചം വന്നത്.