ഭോഗത്തിനുള്ള സിഗ്നൽ കിട്ടിയാൽ ഉച്ച നേരം അച്ഛന് മെത്തയാവാൻ ഒരു നാണക്കേടും തോന്നാതെ എന്റെ മുന്നിലൂടെ പോകാനും കേറി കതകടച്ച് കളി തുടങ്ങാനും യൗവനദശയിൽ നില്ക്കുന്ന എന്റെ സാന്നിധ്യം വിലങ്ങ് . തടി ആവാറേ ഇല്ല , അവർക്ക്…
‘ ശ്ശോ… ഇതെന്തൊരു ആക്രാന്തമാ…..?’
‘ പയ്യെ പിച്ച് മനുഷ്യാ…. നോവുന്നു’
‘ കഴിക്കുന്നത് നേരെ ഇതിലോട്ടാ…? കൊടിമരം തന്നെ..’
‘ വലിച്ച് നീളം പിടിക്കുന്നത് എന്തിനാ….? പൂറ്റിലെ മുടി അളക്കാൻ വന്നതാ…?’
‘ ഒന്നാന്തരം കോയം ഉള്ളപ്പോ…. വിരലിട്ട് കളിക്കണോ…?’
‘ ഇതെന്തൊരു ആഴമാടി…. കല്ക്കരി ഖനിയോ…?’
‘ രാത്രി ക്കളി പോലെ നേരമെടുത്താൽ നാണം കെടും…. ചെക്കൻ എല്ലാം അറിയാറായി’
‘ അവനും പഠിക്കട്ടെ പെണ്ണേ..’
‘ നാണം കെട്ട മനുഷ്യൻ… വഷളത്തരമേ പറയു ‘
‘ മൊലയാ…. അത്… ഊഞ്ഞാലല്ലേ….’
‘ എളുപ്പം കേറ്റ് മനുഷ്യാ… കഥാപ്രസംഗം പറഞ്ഞ് നിക്കാതെ…’
‘ എന്താടി ഇത്…? കിണറോ…?’
‘ വേണ്ട വണ്ണം ഇല്ലാഞ്ഞ് മറ്റുള്ളോർക്കാ കുറ്റം…!’
‘ എത്ര നീളം മതിയാവും നിന്റെ പൂ…. ന്?’
‘ ഞാൻ അളന്ന് നോക്കീട്ടില്ല… കിന്നരിക്കാതെ ഒന്ന് ആഞ്ഞടിക്ക് മനുഷ്യാ… കടിച്ചിട്ട് വയ്യാ….’
അകത്തെ ഉച്ചക്കളി മറഞ്ഞിരുന്നു കേട്ടാൽ തന്നെ മതി, പച്ചമുളക് കോവയ്ക്ക ആവാൻ…!
കളി കഴിഞ്ഞു ഒന്നും സംഭവിക്കാത്ത പോലെ എന്റെ മുന്നിലൂടെ അമ്മ പ്പൂറി നടന്ന് പോകുമ്പോൾ എന്റെ ഉപബോധ മനസ്സ് പറയും,
‘ ഏറ്റ മൊതലാ…. ഈ കാട്ട് പൂറി…’
ഇതൊക്കെ ആയിട്ടും അമ്മയുടെ തുടകൾക്കിടയിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്ന മൂടി മൂടിയ ത്രികോണം ഒരിക്കൽ കൂടി കാണാൻ ഉള്ള എന്റെ മോഹം പൂവണിയാതെ ചാരം മൂടിയ കനൽ കണക്ക് അമർന്ന് കത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
“””””””””””””
ഉണ്ണാൻ അച്ഛൻ ഇല്ലെങ്കിൽ ഒരു ഉച്ചമയക്കം അമ്മ ശീലമാക്കി..
അന്ന് ഒരു നാൾ ഉച്ച നേരം…..
ഊണ് കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ കോനായിൽ മൊബൈലിൽ കളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു… കുറച്ചധികം നേരമായപ്പോൾ മുഷിഞ്ഞു… ഞാൻ അകത്ത് കയറി…
അമ്മ കിടപ്പുമുറിയിൽ നല്ല ഉറക്കത്തിൽ ആയിരുന്നു…