മുറിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി കിച്ചണിലേക്ക് പോകുന്ന ശാരദയെ ഹാളിൽ ഇരുന്ന മേനോൻ കണ്ടു. അയാൾ പെട്ടെന്ന് അവൾക്കു പിന്നാലെ പോയി. കിച്ചണിലെത്തി അടച്ചു വച്ച ഒരു പാത്രം തുറന്നു നോക്കുമ്പോഴേക്കും മേനോൻ പിന്നിൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നിൽ നിന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു.
“ഓഹ്…മോനായിരുന്നോ…പേടിച്ചു പോയല്ലോ…”
മറുപടിയായി അയാൾ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ചുണ്ടിൽ ഉമ്മവച്ചു. മുലയിൽ അയാളുടെ കൈവിരലുകൾ അമർന്നപ്പോൾ അവൾ ഞരങ്ങി.
“മോനേ… വേണ്ടാട്ടോ…അവരിപ്പോ ഇറങ്ങിവരും…”
അയാളെ തള്ളി മാറ്റിക്കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.
“പ്ലീസ് അമ്മേ…ഒരുമ്മ മതി…ഞാൻ പൊയ്ക്കോളാം ..”
കൊച്ചുകുട്ടികളെപ്പോലെ മേനോൻ കെഞ്ചിയപ്പോൾ ശാരദ ചിരിച്ചുപോയി. പിന്നെ അയാളുടെ മുഖം പിടിച്ചു താഴ്ത്തി ആ ചുണ്ടിൽ അമർത്തി ചുംബിച്ചു. അയാൾ അവളെ വരിഞ്ഞു മുറുക്കി. മുലകളിലൊന്ന് വീണ്ടും അയാളുടെ കൈക്കരുത്തിൽ അമർന്നു ഞെരിഞ്ഞപ്പോൾ തന്റെ പൂറ് അയാളുടെ അരക്കെട്ടിലെ മഴയിൽ അവൾ ചേർത്തുരച്ചു.
“മതി…മോൻ പൊയ്ക്കോ…”
അവൾ കിതച്ചു.
മനസ്സില്ലാ മനസോടെ അയാൾ അവിടെനിന്നും പോയി.
രേവതിയും ശാലുവും കിച്ചണിലേക്ക് വരുമ്പോൾ ശാരദ പപ്പടം പൊള്ളിക്കുകയായിരുന്നു.
“ആഹാ…നിങ്ങളൊക്കെ വന്നിട്ട് ഊണ് കഴിക്കാൻ നേരം പപ്പടം കാച്ചാമെന്നു വിചാരിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ. ഇപ്പോൾ അമ്മതന്നെ ആ ജോലിയങ്ങ് ഏറ്റെടുത്തോ..?”
ശാലുവിന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് ശാരദ തിരിഞ്ഞു നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“അതുപിന്നെ പപ്പടം കിട്ടിയാൽ ഒരുകെട്ട് മാത്രമല്ല അരക്കെട്ടഴിച്ചും അമ്മ കാച്ചും.”
രേവതിയുടെ കമെന്റ്.
“പിന്നേ…. കാച്ചാത്ത രണ്ടു മക്കൾ…”
ശാരദ കുലുങ്ങിച്ചിരിച്ചു.