Posted by മുതല്‍ഇതേപോലൊക്കെത്തന്നെ ആയിരുന്നല്ലോ. ചിലപ്പോ ഡേറ്റ് ആയിണ്ടാവും. ആ സമയത്ത് ചിലര്‍ക്ക് ഇങ്ങനൊക്കെ ദേഷ്യം വരുമെന്ന് എവിടെയോ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്.
അഞ്ചു മിനിട്ടിനുള്ളില്‍ ഞാന്‍ ഡ്രസ്സ്‌ ചെയ്ത് താഴെയെത്തി.
ഏട്ടത്തിയമ്മ അച്ഛനോടും മുത്തശ്ശനോടും യാത്ര പറഞ്ഞ് കാറിന്‍റെ പിന്‍സീറ്റില്‍ കയറി.
അതെന്താ മുന്നില്‍ കയറാത്തതെന്ന്‍ ചിന്തിച്ചു തീരുന്നതിന് മുന്നേ ഞാനത് കണ്ടു.
മുന്‍സീറ്റില്‍ കുഞ്ഞേച്ചി കയറി ഇരിപ്പാണ്. അവളും ഞങ്ങളുടെ കൂടെ വരാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണെന്ന് ഒരു അസ്വസ്ഥതയോടെ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കി. മനസ്സ് ചത്തു പോയി. അവിടെ എത്തുന്നത് വരെയെങ്കിലും ഏട്ടത്തിയമ്മയോടൊപ്പം ഇരിക്കാമെന്ന സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു ഞാന്‍.
“മെല്ലെ പോയാ മതി…കേട്ടോ അമ്പൂ..!”
അച്ഛന്‍ പിന്നില്‍ നിന്ന്‍ വിളിച്ചു പറയുന്നത് കെട്ടു.
ഞാന്‍ നിശബ്ദനായിരുന്നു. കുഞ്ഞേച്ചി വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ എനിക്ക് എന്‍റെ ഏടത്തിയെ അവിടെ എത്തുന്നത് വരെയെങ്കിലും സന്തോഷിപ്പിക്കാമായിരുന്നു.
എട്ടത്തിയമ്മയും ആകെ മൂഡോഫ് ആയിരുന്നു. കുഞ്ഞേച്ചി അവരോടു എന്തൊക്കെയോ ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനുള്ള മറുപടി മാത്രം കൊടുത്ത് കൊണ്ട് അവര്‍ കണ്ണാടിയിലൂടെ എന്നെത്തന്നെ നോക്കി ഇരുന്നു.
റോഡില്‍ വലിയ തിരക്കൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നതിനാല്‍ അര മണിക്കൂര്‍ കൊണ്ട് ഞങ്ങള്‍ ചെര്‍പ്പുളശ്ശേരി എത്തി. അവിടുന്ന് പന്നിയംകുറിശ്ശി റോഡിലൂടെ മൂന്നു കിലോമീറ്ററോളം പോയാലേ ഏട്ടത്തിയമ്മയുടെ വീടെത്തൂ.
മുത്തശ്ശിയ്ക്ക് ഒരു 90 വയസ്സെങ്കിലുമായിക്കാണും. പ്രായാധിക്യത്താലുള്ള അസുഖമാണ്. ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചു നേരം അവിടെ ചിലവഴിച്ച ശേഷം യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി.
“നിനക്കെന്താ അമ്പൂസേ ഒരു മൂഡോഫ്..? “
കുഞ്ഞേച്ചി കുറച്ചു നേരമായി എന്നെത്തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നെന്ന് തോന്നി.
“ഹേ..മൂഡോഫോ..എനിക്കോ..കുഞ്ഞേച്ചിക്ക് തോന്നുന്നതാ..!”
ഞാന്‍ ഒഴിഞ്ഞു മാറി.
“തോന്നിയത് കൊണ്ടാണല്ലോ പറഞ്ഞത്…മ്ഹും…നിനക്ക് ഈയിടെയായി എന്നെ തീരെ കണ്ണിന് പിടിക്കണില്ലാട്ടോ..എനിക്കെല്ലാം മനസ്സിലാവണുണ്ട്..!”
അവളുടെ മുഖത്തൊരു അനിഷ്ടം പടര്‍ന്നു.ഞാനത് ശ്രദ്ധിക്കാത്ത മട്ടില്‍ ഇരുന്നു.
“അച്ഛനും മുത്തശ്ശനുമൊക്കെ എത്ര മണിക്കാ പോണേ..?”
“ഒരു മൂന്നു മണിയൊക്കെ ആവും…!”
“ങ്ഹും…!”
അവളൊന്നു മൂളി. ഞാനാ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. എന്തോ ചിന്തയിലാണ്.
“അവരെ കൊണ്ടാക്കീട്ട് തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍ എത്ര മണിയാവും..?”
“അറിയില്ല..അഞ്ച് ആറുമണിയൊക്കെ ആയേക്കും..എന്തേ..?”