Posted by ”ങ്ഹും..!”
ഒരു കനത്ത മൂളല്‍ മാത്രം.
‘ഛെ.. വേണ്ടായിരുന്നു…’ എന്റെ മനസ്സ് എന്നെത്തന്നെ തന്തയ്ക്ക് വിളിച്ചു.
ഏട്ടത്തിയമ്മ കിടക്കയുടെ മറ്റേ തലയ്ക്കല്‍ വന്നിരുന്നു.
”ബൊമ്മ പോലെ ഇരിക്കാതെ ആ ലൈറ്റ് ഓഫാക്കി കിടക്കാന്‍ നോക്ക്…!”
അവരുടെ ഈര്‍ഷ്യ നിറഞ്ഞ സ്വരം എന്നെ നടുക്കി.
പെട്ടെന്നെഴുന്നേറ്റ് ചുമരിലെ സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്തു.
മുറിയില്‍ കനത്ത ഇരുട്ട് പടര്‍ന്നു.
ഞാനാ ഇരുട്ടില്‍ ചുമരും ചാരി അസ്തപ്രജ്ഞനായി നിന്നു.
”ബൊമ്മ പോലെ ഇരിക്കാതെ..”
ഏട്ടത്തിയമ്മയുടെ ആ വാക്കുകളും അപ്പോഴത്തെ ഭാവവും എന്റെ ഉള്ളില്‍ കിടന്നു വിങ്ങുകയായിരുന്നു.
ഇന്ന് വരെ അമ്പുട്ടാന്നോ മോനെന്നോ ഒക്കെ മാത്രം വിളിച്ചോണ്ടിരുന്നവര്‍…!
എനിക്കത് സഹിക്കാനായില്ല.
മറ്റാരെങ്കിലുമായിരുന്നെങ്കില്‍ വിഷയമല്ലായിരുന്നു.
ഇതെന്റെ ഏട്ടത്തിയമ്മയാണ്…എന്റെ ജീവന്റെ ജീവനായ ഏട്ടത്തിയമ്മ..!
നെഞ്ചിലൊരു ഭാരം വന്നു തിങ്ങി…ചങ്കില്‍ ബാന്റടിയുടെ വിറയല്‍ പോലെ ഏങ്ങലുയര്‍ന്നു… കണ്ണുകള്‍ എരിച്ചില്‍ ബാധിച്ചപോലെ നിറഞ്ഞു തൂവാന്‍ തുടങ്ങി.
പൊട്ടി വന്ന സങ്കടം പുറത്തുവരാതിരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ വായ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു.
”എന്തേ കിടന്നില്ലേ ..?”
ഇരുട്ടില്‍ നിന്ന് ഏട്ടത്തിയമ്മയുടെ സ്വരമുയര്‍ന്നു.
”ങ്ഹാ..!”
പെട്ടെന്നുണ്ടായ ഞെട്ടലില്‍ എന്റെ ശബ്ദം ചിതറിപ്പോയി.
അവര്‍ അത് ശ്രദ്ധിച്ചു കാണുമോ എന്ന പേടിയോടെ ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ അമര്‍ത്തിത്തുടച്ചു.
പെട്ടെന്ന് മുറിയില്‍ അരണ്ട വെളിച്ചം പടര്‍ന്നു.
ഏട്ടത്തിയമ്മ ബെഡ് ലാമ്പിട്ടതാണ്.
അവര്‍ ഒരു കൈമുട്ട് കിടക്കയിലൂന്നി തലയുയര്‍ത്തി എന്നെ നോക്കുകയാണ്.
ഞാനൊരു പരിഭ്രമത്തോടെ വേഗം കിടക്കയില്‍ കയറി മുഖം തിരിഞ്ഞു കിടന്നു കളഞ്ഞു.
”അമ്പുട്ടാ..!”
അല്പനേരത്തെ നിശ്ശബ്ദതയ്ക്ക് ശേഷം ഏട്ടത്തിയമ്മയുടെ ശബ്ദം കേള്‍ക്കായി.
”ങ്ഹാ..”