ഋതം [🎀 𝓜 𝓓 𝓥 🎀]

“തണുപ്പ് മാറ്റിക്കൊള്ളൂ സുന്ദരീ..”

സ്‌മൃതി വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ ബ്ലാങ്കറ്റ് കഴുത്തിലൂടെ പുതച്ചു. ഗുരുജി അന്നേരം ഒരു കൈകൊണ്ട് പുതപ്പിലൂടെ അവളെ ഒന്ന് തലോടാനും ശ്രമിച്ചു.

“രാജൂ, അവനെ നീ ശ്രദ്ധിക്കുമല്ലോ അല്ലെ..” ഗുരുജി ഇപ്രകാരം എന്റെ തൊട്ടടുത്തിരിക്കുന്ന മെലിഞ്ഞവനോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ആ തോക്ക് അടുത്തുള്ള മറ്റൊരു സീറ്റിലേക്ക് ഇട്ടു.

ഞാനാ തോക്ക് കൈയ്യെത്തി പിടിക്കുമായിരുന്നു, അത്രയ്ക്കും കൈ അകലമേ ഉണ്ടാട്ടിരുന്നുള്ളു താനും, പക്ഷെ രാജുവിന് എന്റെ പേടിച്ച മനസു നല്ലപോലെ വായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞത് കൊണ്ടാവാം അവൻ ഒന്നുടെ ശക്തിയായി എന്റെ വയറിലേക്ക് കത്തി അമർത്തിയത്. എന്നെ സ്തംഭിപ്പിക്കാൻ ഉള്ള രാജുവിന്റെ ശ്രമം വിജയിച്ചതോടെ ഞാൻ വീണ്ടും അവരുടെ കൈപ്പിടിയിൽ തന്നെ കുരുങ്ങി.

സ്‌മൃതിയുടെ തോളിൽ കൈ വെച്ചുകൊണ്ട് താഴേക്ക് കൈ കൊണ്ട് ചെന്നപ്പോൾ എനിക്ക് ഊഹിക്കാമായിരുന്നു അയാളുടെ കൈ എവിടെയായിരിക്കും എന്ന്, അവൾ അയാളുടെ സ്പര്ശനം ഇഷ്ടമാകാതെ ഒന്ന് പിടഞ്ഞപ്പോൾ പുതപ്പിന്റെ മറ്റേ വശം എടുത്തുകൊണ്ട് ഗുരുജിയുടെ തോള് മറക്കുന്ന പോലെ പുതച്ചു. ഇപ്പൊ എനിക്ക് സ്‌മൃതിയുടെ മുഖം അല്പമേ കാണാൻ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ. അവളും ഗുരുജിയും ആ പുതപ്പിൽ പാതിയോളം മൂടപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു.

വീണ്ടും ഞാൻ സ്‌മൃതിയെ തന്നെ നോക്കുമ്പോ അവളെ പുതച്ച പുതപ്പിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും അനക്കങ്ങൾ കണ്ടു തുടങ്ങി. അവളുടെ മുഖം മുൻപിലേക്ക് തന്നെ നോക്കുന്ന പോലെ ആയിരുന്നു, അയാളുടെ ശല്യം സഹിക്കാതെ അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും ഒഴുകുന്ന കണ്ണീർ കണ്ടതും എന്റെ കൈകൾ വിറച്ചു തുടങ്ങി. എന്ത് ചെയ്യുമെന്ന് ആലോചിക്കുമ്പോ, അവൾ പക്ഷെ അത് ഞാൻ കാണാതെ തുടക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

“എടാ നിന്നെപ്പോലെയുള്ള കാശുകാർക്ക് ഇതുപോലെ ഉള്ള ബസിൽ വരേണ്ട കാര്യമെന്താണ്….”

രാജു എന്നോട് ചോദിച്ചു.

ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ സ്‌മൃതിയെ തന്നെ നോക്കുമ്പോ എന്റെ കണ്ണുകൾ മങ്ങുന്നപോലെ തോന്നി, എന്റെ കണ്ണുകൾ ഇറുകെയടച്ചു. കണ്ണീർ ഒഴുകാതെ പിടിച്ചു നിർത്താൻ വേണ്ടി. പക്ഷെ അവന്റെ ചോദ്യം പോലെ ഈ നശിച്ച ബസ് – യാത്ര തീരുമാനം എടുത്തതിന്റെ പേരിൽ എന്റെ മനസിനെ പഴിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

“ഡാ….?”

സ്‌മൃതിയെ തന്നെ നോക്കി സീറ്റിൽ ചാരിയിരുന്നു……
അവളെ പുതച്ച പുതപ്പിന്റെ ഉള്ളിലൂടെ ഗുരുജിയുടെ കൈകൾ ചലിക്കുന്നത് കണ്ടു നിൽക്കാൻ അല്ലാതെ എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാനായില്ല, ഓരോ സെക്കന്റിലും എന്റെ ശ്വാസം നിലക്കുന്ന പോലെ തോന്നി.