ഋതം [🎀 𝓜 𝓓 𝓥 🎀]

സ്‌മൃതിയുടെ കണ്ണ് നീര് നനഞ്ഞുകൊണ്ട് ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവൾ ആ അധമന്റെ കൽപന അനുസരിച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ ശബ്ദങ്ങൾ പരമാവധി അടക്കി പിടിച്ചു സൂക്ഷിക്കുന്നത് ഞാൻ തൊണ്ട വരണ്ടുങ്ങി കൊണ്ട് പ്രതികരിക്കാനാവാതെ ആ കാഴച്ചയിൽ നോക്കി നിന്നു.

അവളുടെ കണ്ണുനീർ എന്നെ അലട്ടുന്നതിലും കൂടുതൽ ഗുരുജിയെ ചൊടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അയാൾക്കതൊരു ശല്യമായി തോന്നിയിട്ടുണ്ടാകാം. അയാൾ കൈ എത്തിച്ചുകൊണ്ട് അയാളുടെ തോക്കിനായി പരതി, അയാളുടെ ഓം ജുബ്ബയുടെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും മറ്റൊരു ഷോട്ട് ഗൺ എടുത്തുകൊണ്ട് അത് എന്റെ ദിശയിലേക്ക് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. എന്നിട്ട് ആ അസുരജന്മം എനിക്ക് കേൾക്കാൻ മതിയായ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശബ്ദത്തിൽ സ്‌മൃതിയോടു മന്ത്രിച്ചു.

“അതെ….നിന്റെ പൂങ്കണ്ണീർ എനിക്ക് മനസിലാകും. പക്ഷേ ഇത് എന്റെ ജുബ്ബയിൽ മുഴുവനും ആയി നനഞ്ഞു കുതിർന്നു. നീയിതു നിർത്തുന്നുണ്ടോ, അല്ലെങ്കിൽ നിന്റെ ഭർത്താവിന്റെ തലയിൽ തന്നെ ഞാൻ വെടിവയ്ക്കും.”

അവൾ ആശ്വാസത്തോടെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു. അവശേഷിക്കുന്ന കണ്ണുനീർ ഗുരുജി നക്കികുടിക്കുമ്പോ ഞാൻ ബസിലെ കമ്പിയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു, എനിക്കത് നോക്കാതെ ഇരിക്കാമായിരുന്നു പക്ഷെ …അറിയില്ല ഗുരുജി അയാളുടെ നാവുകൊണ്ട് നക്കി മൃദുവായി കവിളിൽ നിന്നും വഴിഞ്ഞെടുത്തു. അയാളുടെ ഒരു കരതലം അപ്പോഴും സ്‌മൃതിയുടെ മുലകളെ ഞെക്കി പൊട്ടിക്കുകയാണ്.

“നല്ല കുട്ടി. നീ ഒരു ബുദ്ധിമതി തന്നെയാണ് എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. അതിനാൽ ഞാൻ ഇത് വളരെ വ്യക്തമായി പറയട്ടെ.
നീ അർദ്ധരാത്രിയിൽ ഒരു ഇരുണ്ട ബസ്സിലാണ്, നീയും നിന്റെഭർത്താവും എന്റെ കാരുണ്യത്തിലാണ്. എനിക്ക് നിന്നെ വല്ലാതെ ഇഷ്ടമായി. നിന്റെയീ സൗകുമാര്യം എനിക്ക് നുകരണം എന്നുണ്ട്. പക്ഷെ എന്തോ എനിക്ക് നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല. നിന്റെ ഭർത്താവിനെ ഞാൻ ഉപദ്രവിക്കില്ല, പക്ഷെ കുറച്ച് സമയത്തേക്ക് ഞാൻ മനസ്സിൽ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് ഞാൻ ചെയ്യട്ടെ, നിന്നെ കൊല്ലാൻ ഉള്ള ആയുധം എന്റെ കൈയിലുണ്ട് , പക്ഷെ പേടിക്കണ്ട, വെറുതെ വിടും ഉറപ്പ്. പക്ഷെ എതിർത്തലോ കരഞ്ഞാലോ പിന്നെ ഞാൻ എന്ത്ചെയ്‌യുമെന്നു എനിക്കറീല.

ഞങ്ങൾ ഇരുവരെയും ഭയപ്പെടുത്തുന്ന അവസാന വാചകം അദ്ദേഹം കനത്തിൽ പറഞ്ഞു. അവൾ കണ്ണുകൾ വിശാലമായി തുറന്നു, അവൾക്ക് കണ്ണീരു വറ്റിയപോലെ എനിക്ക് തോന്നി.
അയാളുടെ മുഖം സ്‌മൃതിയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു, അയാൾ സ്‌മൃതിയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി.

“നിനക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ടോ?”.

“അതെ.” അവൾ സൗമ്യമായി പറഞ്ഞു.

അസാധാരണമായ ഈ സാഹചര്യത്തിൽ എനിക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയാത്തതിനാലും, ഞാൻ കാരണം സ്‌മൃതിയ്ക്ക് ഏറ്റ അപമാനം കൊണ്ടും